Valparaiso - Broken Homeland
Pias Records
Een Parijse band met goed volk als Howe Gelb, Josh Haden (Spain) en John Parish in de rangen? Onze oren heeft zo'n groep meteen.
Valparaiso is eigenlijk de doorstart van de Franse cultband Jack The Ripper, die net voor de opnames van het vierde album ('The Fitzcarraldo Sessions', met inbreng van Stuart Staples en Joey Burns (Calexico)) hun frontman zagen verdwijnen. De oplossing? Met uiteenlopende gastzangers werken. Zo krijgen we zowel mannelijke als vrouwelijke stemmen of duetten, al naargelang de song.
'Broken Homeland' maakt al van bij het begin een sterke indruk met opener Rising Tides waarin zowel vocals van Howe Gelb (Giant Sand) en Phoebe Killdeer (Nouvelle Vague, The Short Straw) opduiken. De woestijnachtige gitaarsound van Gelbs Giant Sand zit er dik in, maar ook de melodieuze, melancholische rock van Tindersticks maakt deel uit van het DNA van deze mystieke groep. Of neem het koortsige, vurige walsje Fireplace waaraan de luisteraar zich kan warmen.
Bovendien is er een filmische invalshoek met inspiraties van Sergio Lorrain, de Nederlandse cineast Joris Ivens en Chris Marker die er dubbel en dik bovenop liggen. In die zin krijg je met 'Broken Homeland' een variant op een soundtrack die heel eigenaardige dingen met je ziel doet.
Maar dit eindresultaat enkel daarop afrekenen zou zonde zijn. Daarvoor is er net iets te veel werk gekropen in de consistentie van het album, waarin een aantal smaakvolle instrumentals opduiken die de schoonheid van de wilde, ongerepte natuur aanstippen.
'Broken Homeland' is net als Valparaiso zelf een soort duiventil, waar mensen komen en gaan. Dat merk je aan de opvallende guest credits met naast Gelb en Killdeer ook Josh Haden (Spain) en vocalisten als Marc Huygens, Julia Lanoë en Rosemary Standley. Maar de sterkte van het album zit in de songs, die soms toevallig tot stand kwamen. Dat John Parish (PJ Harvey, Eels), een wandelend keurmerk van goede smaak, instond voor de opnames, de mix en afwerking zegt veel over het grote vertrouwen dat dit debuut inboezemt.
De manier waarop het ongetemde Wild Birds refereert aan de elektrische gitaarsound van Neil Young en het door Josh Haden gezongen Constellations, een pracht van een slow burner waarbij je 's avonds de sterretjes wil blijven tellen, zijn maar enkele van de hoogtepunten. Of Le Septième Jour dat zowel de sound als de esthetiek van Tindersticks in zich heeft en Marées Hautes, een houvast in moeilijke tijden.
'Broken Homeland' schaf je je aan omdat de songs kundig aan elkaar gelast zijn; of vanwege het suggestieve van de titels, zoals Bury My Body of het intrigerende van The Allure Of Della Rae. Maar de belangrijkste reden is dat dit een wondermooi, tijdloos debuut is dat zijn geheimen met mondjesmaat prijsgeeft.