Upupayama - Mount Elephant
Fuzz Club Records
Als we nu stellen dat de Italiaanse multi-instrumentalist Alessio Ferarri (let even op het aantal r-en) met zeskoppig gezelschap zweverige psychedelica vermengt met traditionele Bhutanese muziek, Thaïse disco en Anatolische psychblues, kijk je dan ook even op? Deden wij in elk geval wel. Want los van het feit dat zo’n verhaal wat Khruangbiniaanse kruiding lijkt te bevatten, biedt het natuurlijk wel mogelijkheden tot grote creativiteit.
Je mag je bij deze band met onuitspreekbare naam dan ook verwachten aan een dosis zweverige, grotendeels instrumentale seventiesacidfolk met veel akoestische accenten en lange songs die, ontleend aan de progrock, vele opeenvolgende passages kennen. En zo zorgt Upupayāma voor relatief eenvoudige songs die toch boordevol beweging zitten. Beweging die vanaf traditionele percussie, akoestische gitaar en fluitjes gaat tot fuzzy snaarsolo’s, lange orgeljams, sitaraccenten en een boel niet te definiëren geluiden.
Maar het verhaaltje klopt wel keer op keer. Je mag dromen, meeknikken, genieten en op sommige momenten zelfs ronduit in vervoering geraken. Aanhoor enkel al even hoe het fantastische Thimpu aanvangt met een herhaalde snaaraanslag, een handritme op de bongo’s en een heerlijk heroïsche gitaarriff waarrond meer en meer instrumenten gaan kronkelen. Tot een verheven, galmende stem zich met het geheel gaat bemoeien en verschillende instrumenten en muzikanten elkaar aansporen tot opperste verhevenheid. Een geheel dat effectief meer en meer gaat smaken naar dat Khruangbin-voorbeeld. Wat trouwens een goede zaak is, laat dat duidelijk zijn.
Los van die indrukwekkende en duizelingwekkende psychedelicaconstructies, ademt ‘Mount Elephant’ ook veel ruimte uit. Je krijgt voldoende tijd om alles te verwerken en mee te genieten van sierlijke melodieën en vrolijk huppelende, exotische ritmes. Ferarri heeft dan ook veel tijd genomen om dit album te laten groeien. “'Mount Elephant' was born out of a need to listen, to listen to silence. Listening to the silence while observing flowers, while moving your hands in the wind, listening to your body while you are dancing.” Klinkt lekker fluffy, toch?
Songs als Fil Dagi (slechts vijf minuten lang), waarin meerdere gitaren en orgel om elkaar kronkelen om tot een hoofdtollende melodieuze structuur te komen, werden in de studio dan ook volledig ingespeeld door de Italiaanse virtuoos zelf. Een serieuze prestatie, want thema’s en melodieën kronkelen voortdurend rond elkaar en houden prachtige instrumentale conversaties waar je niet anders dan erg enthousiast van kan worden. Maar het hoeft ook niet te verwonderen dat ze live nog meer ontaarden in ellenlange en compleet bedwelmende jams tussen de zes muzikanten in dit project.
Dus ja, dit is echt één van die heerlijke underground psychedelicaprojecten die je wilde ontdekken. Eentje met wortels in het verleden, de wijde wereld en vooral ook de hoge, roze wolken. “I often find myself imagining people dancing to our songs around a fire in the middle of nature”, aldus Ferarri. Nagel op de kop! Fantastico.