Undskyld - Wishing Well
Eigen beheer
Al enige tijd uit, maar daarom niet minder boeiend: 'Wishing Well' van Undskyld, de groep waarachter Alec De Bruyn, bassist Diego Faes en drummer-percussionist Egon Loosveldt schuilgaan. Eerder bracht de band een drie tracks tellende demo uit. Zoals dit 'Wishing Well' illustreert, moet de groep het vooral hebben van psychedelische jazzrock en agressieve postpunk naast krautrock, grunge en folk, maar gaan zij zich evengoed te buiten aan improvisaties en soundscapes. Alles tezamen levert dat een bizarre mengeling op, maar wel één die werkt.
Het trio getuigt van veel liefde voor vinyl en LUIDE muziek. "Play this LOUD!", is het devies. 'Wishing Well' spat dan ook uit de boxen alsof ze niet alleen de luisteraar maar meteen de hele wereld willen veroveren.
Opener Prove Me Wrong (freaky, dissonant gitaarwerk, stevige drums, solide baswerk) krijgt de eer om de toegangspoort naar de wondere wereld van de groep te vormen. Iin één en dezelfde song neigt de band naar uitgepuurde jazzrocksolo's om vervolgens een stevig potje te rocken, waarbij ze menig effectenbakje geweld aandoen.
De titeltrack geeft aan dat deze heren niet voor een gat te vangen zijn. Weirde, in elkaar gevlochten ritmes en exotische gitaarriffs, die ze in het Verre Oosten gebruiken om slangen en wellustig vrouwvolk te doen dansen, zijn er te horen. Opvallend is in beide gevallen het productionele verschil met de demoversies. Een schouderklopje voor Jim Jonckheer en Bram Vanhoutte (mix), die het album live opnamen, is dus zeker op zijn plaats.
Blackstone King neemt eerst de tijd om op gang te komen middels wat geluidsmatig experiment, maar haalt dan uit met een stevige, bluesrockerige oplawaai. "I've been working in the city", zingt De Bruyn vanuit zijn company car. Het tempo wordt gaandeweg opgeschroefd en krijgt zo hitsige, koortsige rockdimensies; een machtig rock-'n-rollspurtje, ongetwijfeld geschikt om concertzalen en festivals wild te doen worden. Met het op een bezwerende gitaarriff terende Mynabird zet de groep een mooi eindpunt achter de eerste plaatkant.
En dan is er nog de tweede helft. Het korte Waking From The Desert koppelt speelse woordspelletjes, funny parlando en dirty rock-'n-roll aan elkaar. Met een los uit de pols bespeelde bas, strakke drumtikjes en een City Preacher vegen de heren allerhande machtspotentaten de mantel uit.
Maar hét hoogtepunt is het dik elf minuten durende If A Tree, waarin het trio energie en vooral speelplezier kwijt kan. Nog steeds niet overtuigd? Luister zelf en zak op 8 februari af naar Cafee Cabron waar dit trio ongetwijfeld uw muziekliefhebbend hart redt.