ULNA - OEA
Born Yesterday Records
Het moet een pittig leven geweest zijn voor Adam Schubert uit Illinois in zijn vijf jaren bij de indie garagerockband Cafe Racer. Wat wil je dan met zo’n bandnaam? Het leidde de man tot stevig afkicken met een intens drug- en alcohol programma en een erg persoonlijke debuut vol gestripte songs en met intense emoties, naar eigen zeggen een “bar-rock getting sober record”.
Dat betekent alvast erg voorzichtig openen, met een akoestische ballad op akoestische slaggitaar en met enkele pianotoetsen als hulp. “I was a monster that time. And I don’t know why.” Aldus Schubert met een droge in your face stem om zijn bekentenis te bekrachtigen. Vanaf dan lijkt echter ULNA zijn gemoedsrust gesust en maakt hij meer laidback songs met zalvende dubbelzang en zacht psychedelische woestijnklanken van slide en een metalig galmende Rickenbacker gitaar.
Ondanks zijn woelige achtergrond klinkt het debuut van de songwriter dus opvallend lazy en relaxt. Met een lentefrisheid die de hoge, vaak ontdubbelde stem van de troubadour teweeg brengt en waarmee de man zijn persoonlijke tekortkomingen royaal openbaart (“give me a line so I can pass over time”) en zo zijn eigen genezingsproces in gang zet. Over een mooi genezingsproces gesproken. Best grappig trouwens dat we meermaals moesten denken aan de sterk onderschatte soloplaat van onze eigen Tim Vanhamel (dEUS, Millionaire, Evil Superstars, Eagles of Death Metal etc.), een album met een gelijkaardige persoonlijke genezingskuur als insteek.
Verrassen, uitpakken of choqueren doet deze plaat trouwens niet. WYSIWYG. Wat dat betreft had een iets minder brave en meer psychedelische sound en het naar voren brengen van bijvoorbeeld de gitaarsolo waarmee Ocean Ridge pittig afsluit, geen slechte zaak geweest. Maar psychedelica en narcotica zijn natuurlijk net de duivels die moesten bestreden worden.
Dus tref je het maar met bijvoorbeeld een leuke sitarachtige achtergrond in een toefluisterend Too Loud of een broos en strelend Borrowed Time, de eerste single uit dit debuut. En met een voorzichtige streep humor die onder de vele ellende schuilt, zoals de slow Last Song, vanzelfsprekend niet het laatste nummer van dit plaatje vermits er nog een akoestisch niemendalletje op volgt. Laat het de smaak niet verpesten. Leuk, kort sfeerplaatje met een leuke, niet al te complexe hoes. ;-)