Ugly Papas - Atomium Pluto

Mayway Records

Reünies, het is een merkwaardig fenomeen dat zich met het verstrijken der jaren steeds vaker voordoet; ook in België. Bij wie oud genoeg is om zich Humo’s Rock Rally editie 1990 te herinneren, doet de naam Ugly Papas allicht nog een belletje rinkelen. Deze West-Vlaamse cultgroep was toen namelijk finalist en bracht vervolgens twee goed ontvangen albums uit. Op een derde album was het "even" wachten; drieëntwintig jaar om precies te zijn

Frontman Luc Dufourmont stortte zich intussentijd op vervolgprojecten als Two Russian Cowboys en ID!IOTS en is tegenwoordig ook - of moeten we zeggen vooral? - bekend als "Roste Luc" uit de tv-serie 'Bevergem'. Een echt nieuw album is dit ‘Atomium Pluto’ niet, aangezien het hier om tien eerder onuitgegeven Ugly Papas-songs uit de periode 1995-1997 gaat. Het gros daarvan werd opgenomen in de oude Bucksom-cinema in thuisbasis Menen. Voor de liveversie van Sun Ra’s Satellites Are Spinning (waarvan de studioversie in 1992 op debuut ‘Papa Rules, OK?’ prijkte) was dat Roeselare.

Dit nummer fungeert overigens als afsluiter van de plaat en is tegelijk het minst representatief. Het klinkt vrij traditioneel en rustig en komt het dichtst in de buurt van een echte song. Op vrijwel al de andere tracks ligt het tempo gevoelig hoger en wordt er instrumentaal een aardig potje uitgefreakt, waarbij vooral gitarist Dr. Dekerpel en saxofonist Peppie Pepermans zich laten gelden. Dit, in combinatie met de prettig gestoorde, declamerende zang van Dufourmont, zorgt met name in het knap opgebouwde Etna Vesuvius voor de nodige uitbarstingen.

‘Atomium Pluto’ laat zich beluisteren als een rollercoaster van muzikale invloeden en uitspattingen. Zowel de geest van Captain Beefheart als die van Frank Zappa zijn hierbij nooit veraf. De vooruitgestuurde single Drunken Indians zet meteen de (chaotische) toon met een hoofdrol voor (andermaal) gitaren, altsax en dreigende vocalen. Maar op heel wat andere tracks komt Dufourmont nog amper voor in het stuk en gaan de muzikanten (met naast Dekerpel en Pepermans ook bassist Dick Descamps en drummer Rik Debruyne) lekker loos. Dat zorgt voor behoorlijk wat ambiance in heerlijk voortdenderende nummertjes die nu eens Afrique en Okapi heten, en dan weer Magic And Ecstasy (een compositie van Ennio Morricone) of Beatnik.

De terugkeer van Ugly Papas was blijkbaar een werk van lange adem, maar is hiermee dan toch een (eenmalig?) feit. Liefhebbers van muzikale gekte en geflipte rock, die zich niet eenduidig laat omschrijven, zullen alvast in hun nopjes zijn met dit derde volwaardige album.