Ufomammut - Fenice

Neurot Recordings

En of we enthousiast worden van een nieuw album van onze favoriete psychedelische sludgeheroes. Het Italiaanse trio is al aan de negende langspeler toe en verplettert ons na vijf jaar afwezigheid met een knoert van een album vol ronkende gitaren, noisy riffs en buitenaards gezweef.

Als een fenix verrijst de band uit de assen (die titel, weet je wel). Na alles geprobeerd te hebben - van complexe structuren over special effects en powermonsters tot aanvullende instrumenten -, keren de drie heren nu terug naar de basis. Dat betekent zoveel als songs maken die tegen de tien minuten aan tikken, maar waardoor je meegesleept wordt in een reis vol verslavende melodieën, in elkaar overlopende structuren en alle mogelijke tinten van donkere instrumentale gitaarmuziek. Dit is trouwens ook de eerste plaat met nieuwe drummer Levre. Wedergeboorte, zie je.

‘Fenice’ moet volgens Ufomammut beschouwd worden als één lange concepttrack van achtendertig minuten die opgesplitst wordt in zes episodes. Het zal wel. Wij vinden binnen elk nummer al voldoende dynamische, rondwentelende structuren en melodieuze thema’s terug om van een permanente opvolging van eposides te kunnen spreken. Waarom de heren deze rit naar weirdelica net in deze zes tracks verknipten is ons een raadsel. Maar dat het een indrukwekkend avontuur is, is een understatement.

Reken niet enkel op het mokerdrum-ronkende-bas-loodzware-gitaar-triumviraat. Meer dan ooit gaat de band aan de slag met ondersteundende synths en experimentele vocale effecten. Kwestie van de punch en power van dit album nog op te kloppen. Of om gewoonweg even een minimale droompauze in te lassen met verwachtingsvol gedruppel, een hartslagfloortom en enkele windeffecten (Kepherer), de hard-zacht-aanpak die steeds weer werkt. Maar die wordt door Ufomammut ook bewust lang aangehouden om een mooie opbouw uit te werken. Zo krijg je na tien stevig inhakkende minuten een even lange zweverige, ijle tijd om op adem te komen (of de lavalamp aan te steken). Even, in een moment van driestemmig gedoezel en jankende gitaarsolo in Pyramind, wilden we zelfs de sixtiesolifantenpijpenbroek nog eens passen.

De band zit op deze negende langspeler perfect in balans. De balans tussen verheven psychedelica en kinetische energie. Tussen doom en droom. Tussen loodzwaar en vederlicht. Tussen hemel en aarde. Om het met beeldspraak te verwoorden die perfect past bij de weer fraai ontworpen tribal hoes. Mannekes! Dit is een trip waar we even van moeten bekomen.