Tycho - Epoch

Ghostly International

Het gaat bijzonder hard voor de uit San Francisco afkomstige band Tycho, die met 'Epoch' het sluitstuk aflevert van een trilogie. Daaraan begonnen ze in 2011 met 'Dive', gevolgd door het meer rockgetinte 'Awake' in 2014. De band kreeg onlangs nog Grammy award en duikt op in de top van de elektronica- en dancecharts. Het doet wat anachronistisch aan voor een band die initieel begon als een door Boards Of Canada beïnvloed hobbyproject van Scott Hansen, frontman van een kwartet met ook nog bassist-gitarist Zac Brown en drummer Rory O' Connor. Tycho hanteert een universele sound die het zowel in de States als bij ons in Europa goed blijft doen.

In het avontuurlijke geluid, waarvan de groep zich bedient, vind je zowel ambient, elektronica als laagjes psychedelische postrock. Maar het weegt niet op tegen de initiële sound van de band, met name inzake de architectuur van de nummers. Waar ze op 'Dive' de tijd namen om composities stelselmatig op te bouwen, lijkt het er sterk op dat Hansen en zijn maats er zich nu met een flauw vluggertje vanaf gemaakt hebben.

Het moet zijn dat Hansen (gitaar, synths) en zijn medemuzikanten zich te veel hebben laten (af)leiden door het visuele, gezien de frontman ook bezig is met grafisch design. Want het nieuwe album mag er dan al mooi uitzien aan de buitenkant, wat de groep op 'Epoch' laat horen, is dat veel minder.

Meer zelfs, het album stelt teleur en zeker niet de victorietocht, die we verwacht hadden. Zeker vergeleken met eerder werk, waarbij er van meet af aan schilderachtig getoverd wordt met geluid en beurtelings zalig meanderende ambient en (post)rocksounds worden uitgestrooid. De veelkleurigheid van het eerdere werk is weg en heeft plaats geruimd voor het kleurenschema rood en zwart.

Dat het op 'Epoch' allemaal iets minder is, beseft frontman Hansen zelf ook. Toch is hij er vooral ontzettend gelukkig mee omdat hij de nieuwe muziek sneller dan voorheen met fans kon delen en als een lopend vuurtje wou laten rondgaan. En daarmee draait Hansen zijn eigen band de nek om.

Al van bij het nog aanvaardbare Glider hoor je dat de aantrekkingskracht van de band weg is. Geluidsmatig leunt Tycho hier meer aan bij mathrock afgewisseld met licht verteerbare elektropop dan bij de nochtans boeiende mengelmoes, die de groep op eerder werk liet horen.

Eén van de hoogtepunten is het knappe Receiver, dat ergens nog aansluit bij wat de band zo goed maakte. De rest is jammer genoeg verwaarloosbaar. Te generisch, te weinig persoonlijkheid en vooral veel slechte songs.