Twin Void - Free From Hardtimes
Electric Valley
Ouderwetse Amerikaanse punkmetal. Meestal goed voor een glimlach en een prettige vlucht uit de beknellende werkelijkheid van de wereld. Dat moet ook Twin Void gedacht hebben, de enthousiaste band uit het noord-westen van de Verenigde Staten die met 'Free From Hardtimes' het debuutalbum presenteren.
Natuurlijk moet je daarvoor wel iets meer in je mars hebben dan de simpele wens herrie te maken. En wie de voorlopige biografie van dit trio bekijkt, verwacht dat dit bij deze heren ook het geval is. Zo hebben ze muzikaal - ook live - al de nodige ervaring en doet het voornemen om gevoelens over recente gebeurtenissen – de pandemie, het verlies van geliefde muziekhelden en de dood van de grootvader van zanger-gitarist Nathan Bidwell – in de plaat te verwerken toch niet veel slechts vermoeden.
Het album kent een hoopvol begin. Na de instrumentale intro Hardtimes, vol geluidsfragmenten van Amerikaanse nieuwsberichten, treffen we Hellcat, een nummer met scherpe kreten die speels worden begeleid door een stuwend ritme op gitaar en drums. Maar vanaf de volgende track Bird Days gaat het mis. En goed mis ook. De ene na de andere miskleun komt op ons af. Constante elementen van ergernis in de meestentijds ultrakorte nummers zijn de nu wel erg kinderachtig fijngeknepen stem van Bidwell, een absolute overdaad aan onlogische tempowisselingen en een belachelijk goedkoop gitaargeluid. Trucjes als het vertragen en weer versnellen van het tempo maken de terging compleet.
Maar, beste muziekcriticus, vormen korte songs en een simpel geluid niet juist de kracht van punk? Zeker, alleen heeft wat hier gebeurt daar weinig mee te maken. De schaarse variaties, bestaande uit enkele knappe riffs of likjes clean gitaar, verraden dat de bandleden echt wel capabele muzikanten zijn. Maar de songstructuren doen veelal aan vingeroefeningen denken, niet aan pure rock-'n-roll. Daarnaast kan door de geringe lengte een melodisch nummer als Set Me On Fire nooit beklijven. En over dat matige gitaargeluid: het mag bij punk of metal best blikkerig of gruizig klinken, maar hier lijkt het of er van speelgoedversterkers gebruik wordt gemaakt. Zoiets kan live nooit overeind blijven.
Het lijkt erop dat we ons beet hebben laten nemen door de voorpresentatie van dit album. Het beloofde gastoptreden door Liam Joseph Cormier van Cancer Bats hoort daar ook bij. Zijn bijdrage lijkt vooral te bestaan uit een schreeuwerige groet in de intro van Calafornia Death Rattle. De afsluitende oproep in You Can Hear The Devil Walking om het hoofd hoog en de moed erin te houden belichaamt op de valreep nog iets van tegenwicht.
Met de huidige plannen - toeren in eigen land en nieuwe nummers schrijven - lijkt het er niet op dat Twin Void gauw onze contreien zal aandoen. Gebaseerd op dit album, is dat geen groot gemis. Hopelijk voert op volgend werk het talent de boventoon in plaats van flauwigheid.