Tunng - Presents... Dead Club

Full Time Hobby

"Do you realize that everyone you know some day will die?". Een prachtige zin van The Flaming Lips die de banale vluchtigheid van het aardse bestaan samenvat. Op recente plaat ‘Tunng Presents… Dead Club’ proberen de eenentwintigste-eeuwse folkies van Tunng op frivole wijze het taboe van de dood te doorbreken. Een gedurfd en geslaagd experiment.

 

De titel van opener Eating The Dead voorspelt weinig goeds, maar toch borrelt de song de eerste minuut vrolijk en onschuldig op. Tot die openingszin… “Ik leg je op mijn keukentafel en snij je zachtjes open, ik eet je hart, je ogen en je mond, elk woord dat je ooit tot me sprak”. Het heeft tegelijk iets vreselijk lugubers en ontroerend liefs (als je de beeldspraak doorprikt). Tunng pikte het idee van een Amazone-stam die vroeger als laatste ultieme respect stukjes van de overledene oppeuzelden.

Death Is The New Sex is nog zo’n vreemde titel. Het nummer drijft op een indie-beekje dat van Girls In Hawaii had kunnen zijn, maar is eigenlijk een eerbetoon aan de verborgen zorgwerkers in de palliatieve zorg. Zij helpen het taboe rond de dood te slopen, net zoals er verschillende decennia nodig waren om het taboe rond sex te slopen.

Een heel album lang slaagt Tunng erin de meest trieste onderwerpen te verpakken in songs die steevast een lach op je gezicht toveren. SDC klinkt als een vrolijk Kings Of Convenience-deuntje, maar het luchtige, meerstemmige refrein verraadt dat het acronym staat voor “(We are) Swedish death cleaning”, of te het gebruik om voor het nakende levenseinde alle niet-essentiële spullen weg te doen zodat de nabestaanden geen al te lastige "opkuis" hebben (ook wij vragen ons soms af wat er na onze laatste adem van al die platen, cd's en cassettes moet worden). Die “döstädning” is naar verluidt een hippe trend in Zweden, het land waar Tunng-tekstschrijver Sam Genders eerder dit jaar naar verhuisde.

Wellicht ongewild sluit de plaat en de thematiek akelig aan bij het jaar waarin nieuwsberichten telkens weer begonnen met een round-up van het aantal doden. Een ongemakkelijke plaat van Tunng die uiteindelijk toch als een warm, troostend, berustend dekentje aanvoelt. Wie zei daar ook weer “don’t worry, I will look after you”?

Het verhaal van de plaat houdt niet op bij de catchy oorwormen - luister eens naar The Last Day! - maar wordt verder uitgediept in een reeks podcasts.