Tropical Fuck Storm - Deep States
Joyful Noise Recordings
Natuurlijk had jij er ook nog nooit van gehoord, maar geef toe: wat een heerlijke bandnaam! Het Australische combo Tropical Fuck Storm is al een jaar of vijf het creatieve rockspeelgoedje van ex-The Drones-leden Fiona Kitschin en Gareth Liddiard. In een hoogst experimentele jas vertelt conceptplaat ‘Deep States’ een futuristisch verhaaltje over samenzweringstheorieën en haast militaristische onderdrukking van de bevolking. Lockdown-syndroom, quoi.
Tot nu toe gaan we nog goed, maar niet bijzonder. Dat verandert wel even als je de chaotische noisepop van de band erbij neemt. Liddiard liet zich al eerder opmerken als liefhebber van eigenzinnige, mathematische songstructuren, maar als je daar nog een opeenstapeling van scherende klanken, flarden, drones en synthesizerscheten bij knalt, je weeft dat allemaal door elkaar en zang-scandeert daar wat teksten door, krijg je een verdomd gekke, unieke en zelfs aantrekkelijke cocktail van hiphop, blues, fuzz, funk en rock. Door een koppige DIY-punk bril dan.
En nu volg je allicht niet meer. Je moet met je oren ook even filteren bij Tropical Fuck Storm. Doorheen de wanorde van geluiden ontdek je songs met funky baslijnen, een soort van strofe-refrein herhaling en een vaste melodieuze basis. Natuurlijk in een eigen orde en wetmatigheid, maar dankzij veel onheilspellende tekstuele toespelingen ook met een akelig militaristisch trekje.
Neem nu even song G.A.F.F. erbij (ofte Give A Fuck Fatigue) met zijn vervormde radiostemmen, ritmisch hakkende texturen en bitsig rappende openingsfrase “one death’s a tragedy. We want the stats sadistic. Statistics keep the shit abstract”. Klinkt pijnlijk actueel, nee? Crass had er geen betere anarchopunk tekst van kunnen maken.
En wanneer Gareth Liddiard even zijn scherpe tong inslikt, nemen Erica Dunn en Fiona Kitschin het wel meerstemmig over in een cynisch Suburpiopia waarin zelfmoord als eventuele uitweg uit dit alles wordt aangehaald. Slik. Gestoord? Zeker. Stormachtig? Jawel. Zowel tekstueel als in de studio is lang gesleuteld aan deze derde langspeler. En daar was natuurlijk wel wat tijd voor in dit jaar van wereldwijde verlamming. Wat leidt tot een weinig bescheiden opener als The Greatest Story Ever Told waarin de frontman zijn gitaar tot het uiterste tormenteert en eindigt met de gevleugelde woorden: “I’ve come, I’m done, have fun. I’ve gotta bid you farewell. The truth is out there. I’ll see you in hell.” Fijne manier om je plaat te openen.
Je kan dus best je scheenlappen aandoen om tegen de chaos, herrie, vuilbekkerij en eigenwijsheid van deze Australiërs op te tornen. Maar wat hebben ze toch een verslavende sound en aanpak! En als je dan eindelijk kan afsluiten met een soort van in acid gedrenkt volkslied op elektrische gitaar, dat het opneemt voor het alienvolkje The Quarks (“less Ikea!”), moet je vermoedelijk toch eens twee keer slikken. En dat allemaal achter zo’n kleurrijke, verdomd misleidende ABBA-hoes. Tropical Fuck Storm!