Trixie Whitley - Porta Bohemica

Unday Records

Trixie Whitley voorstellen is als vertellen aan koning Albert wie onze huidige koningin is: overbodig.

We vallen dan maar meteen met de deur in het spreekwoordelijke huis, of beter: we springen op de trein die ‘Porta Bohemica’ heet. De echte Porta Bohemica reed tussen Hamburg en Praag en was genoemd naar het punt waar de Elbe het Boheemse middelgebergte doorsneed. Deze trein reist tussen soul, pop, triphop, country en blues en heeft een prachtige machiniste die de weg weet.

En deze ‘Porta Bohemica’ volgt ook nauwelijks het spoor dat voorganger ‘Fourth Corner’ uitzette. De soulvolle stem van Whitley is natuurlijk uit de duizenden herkenbaar, maar ze wordt hier subtieler en meer afwisselend gebruikt en ook muzikaal wordt er beter gevarieerd. Perfect voorbeeld is de single Soft Spoken Words waarin Whitleys stem zelfs even een Oosters tintje kreeg.

Maar de plaat opent met de subtiele gitaar en ingehouden zang van Faint Mystery en inderdaad, het is een mysterie hoe ze het doet, maar meteen raak je in Whitleys web gevangen. Je raakt betoverd en levert je gewillig over aan de muziek.

Langs het trippy Salt, waarin een mannenkoortje heerlijk contrasteert met Whitley die nochtans haar meest zwoele stem bovenhaalt, gaat het naar het troostende Closer waarin met zichzelf in close harmonie zingt. Oud worden lijkt ineens zo erg niet meer.

Op het eind van het stomende Hourglass houdt de trein hortend en stotend, met een diepe zucht, halt bij de aangrijpende ballade Eliza's Smile om even later vastberaden New Frontiers over te steken.

In Witness zijn we nog maar eens de sprakeloze getuige van het muzikale vernuft waarmee Gus Seyffert (The Black Keys en Beck) en Joey Waronker (Atoms For Peace) Whitleys stem ondersteunen, hier bijgestaan door Tyler Cash op toetsen en Bram Inscore op synths. En dan zijn we al (veel te snel) bij de emotionele afsluiter The Visitor gekomen die ons terug met beide voeten op het perron zet.

‘Porta Bohemica’ was naar verluidt een moeilijke plaat voor Whitley, eentje waarvoor ze er nog een moest schrijven, maar die in de vuilnisbak terechtkwam. Toch bewijst ze dat al dat gewroet een flinke stap voorwaarts opleverde. De Belgisch-Amerikaanse stoomt met deze plaat vast weer het succes tegemoet.