Triple Sun - The City Lies In Ruins

ConSouling Sounds

De leden van Triple Sun leerden elkaar kennen toen ze samen in Minimalist Dream House van Katia en Marielle Labeque speelden. Hoewel ze uit zeer verschillende hoeken van het muzikale spectrum komen, was de alchemie zo groot dat ze besloten samen te werken. Met zo’n achtergrond zou je je verwachten aan een inventief album dat verschillende genres aanstipt en de grenzen daartussen aftast. 'The City Lies in Ruins' weet die verwachtingen jammer genoeg maar half in te lossen.

The City Lies In Ruins



Wat meteen opvalt bij het beluisteren van dit album zijn de vocals. Opener A Hole In The Sky begint met een zachte wash van gitaar om dan de dreigende en diepe stemmen van alle drie de leden toe te voegen. Naarmate het nummer zich verder ontvouwt, wordt de dreiging groter en neemt het volume ook toe.

Waar de vrij monotome stemmen goed bij deze song passen, slagen ze er niet in het volledige album lang te blijven boeien. In Moses, zijn de vocals al een stuk minder interessant, een gevoel dat nog groeit op het vervolg van de plaat.

Dat dit drie uitstekende muzikanten zijn, is duidelijk te horen. Bassist Massimo Pupillo heeft nog een verleden bij Zu, gitarist David Chalmin werkt vooral als componist, en drummer Raphaël Séguiner werkte al met artiesten als Rufus Wainwright. En ook hier weten ze duidelijk waar ze mee bezig zijn en hoe ze op elkaar moeten inspelen.

Vooral de drums vallen op door de manier waarop ze het geheel voortstuwen en het tempo erin houden. Daardoor krijgt de gitaar meer ruimte om los van strakke ritmes te werken. There Are Weapons bevat een marcherende snare waarbij de gitaar de ruimte krijgt om traag te ontwikkelen en lange noten aan te houden. Ook uit de manier waarop de tracks in elkaar steken spreekt kunde. 

De invloed van postrock is te merken aan de tijd die genomen wordt om ideeën te laten ontwikkelen, hoewel het merendeel van ‘The City Lies In Ruins’ zonder veel problemen als donkere indie kan geklasseerd worden. Er worden geen radicale vernieuwingen gepresenteerd of nieuwe terreinen verkend. De eerste tien minuten geven al duidelijk aan hoe de rest van dit album gaat klinken. 

Op zich is dat geen probleem; het geheel steekt goed genoeg in elkaar om nog steeds een aangename luisterervaring te bieden. Maar of het ook genoeg is om na meerdere beluisteringen interessant te blijven en je vast te grijpen is minder zeker. Gezien de achtergronden van deze muzikanten had het gerust wel wat avontuurlijker gemogen.

14 mei 2016
Robbe Van Petegem