Triggerfinger - All This Dancin' Around
Excelsior Recordings
Want op ‘All This Dancin’ Around’ schreeuwt de band het letterlijk uit. En "de band", dat zijn: Ruben Block, Monsieur Paul en Mario Goossens. Drie mannen die steevast opduiken als je het over de Belgische muziekscene van de laatste dertig jaar hebt. Steek dat in een repetitielokaal en dat moet vonken geven, dachten we tien jaar geleden al. En het gaf vonken, want live bleek de band een onverwoestbare machine die ieder concert naar ongekende hoogten leidde. Op plaat hadden ze het vooralsnog moeilijk om dezelfde intensiteit te ontwikkelen, maar daar zijn anno 2010 oplossingen voor: The Sound City Studio’s in LA bijvoorbeeld. De plaats waar zowat alle grootheden van Nirvana tot Nine Inch Nails, van Elvis Costello tot Neil Young hun gitaartjes inplugden. ‘All This Dancin’ Around’ moest en zou potten breken. En dat doet het ook van meet af aan. De opener en meteen ook de titeltrack begint poppy, maar groeit al snel uit tot een oerdegelijke rocksong. De vocals zijn meeslepend, de bas en drums glijden als tweelingen in elkaar over en Blocks gitaar speelt nu eens vlijmscherpe riffs, dan weer een solo die je van de sokken blaast. Dat laatste laat hij vooral zien tijdens Feed Me, ongetwijfeld het beste wat Triggerfinger ooit optekende. Het nummer begint met één enkele mokerslag van bas en drums, en bouwt dan een zeer straffe en intense spanning op. Block fraseert en hijgt zijn vocals als nooit tevoren. Daan Stuyven kan er nog een puntje aan zuigen. Maar het beste moet dan nog komen. Pas wanneer het refrein een tweede keer op je losgelaten wordt, krijg je echt rillingen. Hoewel de kracht op dat moment al enorm is, slaagt de band erin die intensiteit vol te houden tot het einde, inclusief een geweldige solo waarbij Greenwoods fratsen uit Paranoid Android niet ver weg zijn.
Dat Triggerfinger meer is dan een Belgisch afkooksel van Queens of The Stone Age, bewijzen ze tijdens het acht minuten durende My Baby’s Got a Gun. Naar eigen zeggen was de eerste take van dit nummer meteen de goede en daar zijn we het volledig mee eens. Triggerfinger weet er heel subtiel een minutenlang, ijzig sfeertje op te wekken, gevolgd door een gigantische, muzikale oerknal. In dit nummer verbindt de band de dynamische contrasten van postrockbands als Slint met het geluid van een echte rockband, genre QOTSA en AC/DC. Heel fris. Bijzonder straf!
Bovendien blijkt ‘All This Dancin’ Around’ een compacte plaat, een schijf die je in één keer kan beluisteren en waar ieder nummer op zijn plaats staat en een eigenheid bezit. Hoewel Block en co zich tijdens Without A Sound van hun rustigste kant laten zien, hoeft het nummer zeker niet onder te doen voor de mokerslagen van het voorafgaande My Baby’s Got A Gun. Integendeel, het nummer is een verademing, die je even intens kan beleven.
We zullen er geen doekjes om winden. Triggerfinger heeft een meesterwerk gemaakt. Op de vraag of er hits op deze plaat staan, antwoordden ze zelf: “Het zijn allemaal hits.” Wij hopen dat Studio Brussel de rock-’n-roll voor één keertje niet doodzwijgt en deze klasseband gewoon loeihard de ether in gooit.