Tricky - Fall To Pieces
False Idols
Beste mister Thaws, We gaan heel eerlijk zijn: we geloofden niet echt meer in onze relatie.
We hadden u al eventjes opgegeven. Want nadat u in de jaren negentig vanuit hometown Bristol samen met Portishead en Massive Attack ongewild de zogenaamde triphop-stijl lanceerde en u met uw fenomenale, duistere en sinistere platen en heerlijk kille producties zoals het compleet onderschatte 'Product Of The Environment', verloren we elkaar een beetje. Sinds de millenniumwissel ging de artiestennaam Tricky naar ons gevoel een beetje aan het wankelen. De rauwe sound of the street werd ingeruild voor wat meer poppy platen met weinig samenhang. Enkele doelpogingen, maar nauwelijks echt goals.
Misschien is uw nikkeltje ook gevallen na het opmaken van uw biographie ‘Hell Is Round The Corner’ vorig jaar? Natuurlijk heeft ook het plotse overlijden van uw dochter tot een stevige inkeer geleid. Pijn en smart zijn de wapens van dit album. In elk geval juichen we uw koerswijziging op deze plaat ontzettend toe! Weg grootse producties, weg gastzangers die (te) veel impact hebben op de feitelijke songs, weg rijke arrangementen, weg zelfs met glorieuze synths en elektrische gitaren. ‘Fall To Pieces’ is ruw, pure emotie. De efficiëntie van eenvoud.
En dat mag je letterlijk nemen, beste luisteraar. Met soms niet meer dan kille, trage ritmen van droge snaredrums en loodzware basnoten. Met spaarzame akoestische ondersteuning van cello of piano en slechts een zuchtje synth (zonder opvallende melodieën). Met enkel uw nieuwe Poolse muze Marta Złakowska als waardige vervanger voor Martina Topley Bird: even heimelijk fluisterend, half-narratief en intiem. Met vage mompelteksten.
De woorden “I hate this f*ckin pain / What a f*cking game”, krijgen zo’n intrinsieke kracht door die less-is-more-aanpak van een enkele pianotoets en donker doezelende cello dat we die pijn van kindverlies volop met u meedragen. Die paar stoten van de klagende, gedempte trompet erbij snijden door de ziel. Afsluiter Vietnam doet zowaar nog indrukwekkender aan: met slechts vier noten op basgitaar en zang als enige ingrediënten en toch zo vol emotie, zo vol overgave.
Enkel Fall Please heeft een min of meer uptempo dansbeat en voorzichtig glijdende synths. Kwestie van niet helemaal in het moeras van wanhoop weg te zinken. En Running Off begint verrassend genoeg zelfs met een geleende sample Kroatische folk.
Maar ook nu weer mogen die paar lichtpuntjes geen drie minuten duren, net als bij de vele korte, fragmentarische songs op dit album. Vooral veel onderdrukken. “Feels like I’m a stone”, gaat het fluisterend met enkel een loodzware bastone en droge clapbeat. Loom, beneveld, zwaarmoedig.
Dikke dank dus, Tricky. Het klinkt misschien erg slecht in deze context van persoonlijk verlies, maar we zijn ontzettend blij met deze nieuwe aanpak die helemaal terug naar het oude gaat. Back to basics. Muziek als uitlaatklep, als wapen. “Hell is round the corner”.