Trevor Rabin - Rio

InsideOut Music

‘Rio’ is het eerste vocale rockalbum van Trevor Rabin sinds ‘Can’t Look Away’ uit ‘89. De gevierde gitaargod die de beroemdste pasjes bij Yes heeft gezet, is nu een wijzere negenenzestigjarige muzikant met een hele carrière in filmmuziek achter zich. Toch is ‘Rio’ een deel van zijn persoonlijkheid dat veel te lang in de schaduw is gebleven. Alleen al daarom is ‘Rio’ de moeite.

Toen de van Zuid-Afrika komende Trevor Rabin als jong veulen begin jaren tachtig in Los Angeles belandde, was één ontmoeting met Yes-bassist Chris Squire voldoende voor een toekomst tussen de muzikale sterren. De Britse supergroep lag op dat moment in puin, maar met Rabin en producer Trevor Horn achter de knoppen werd '90125' een wereldsucces. Zeker, Yes ging hier een meer commerciële kant mee uit, maar het blijft tot vandaag een steengoede elpee en een productioneel mirakel.

Opvolger ‘Big Generator’ (1987) sprak duidelijk minder aan, hoewel wij een nummer als I’m Running hoog in de playlist hebben zitten. ‘Talk’ (1994) werd het laatste wapenfeit van de groep met Rabin, met hybride songmateriaal dat de ego’s van Rabin en Jon Anderson met elkaar deed clashen. Maar met name Rabins gitaarspel en productie maakten het een aanvaardbaar werkstuk.

‘Talk’ was niet succesvol en Anderson hintte naar een reünie met oude bandmaats Wakeman en Howe. Rabin dook wel succesvol de Hollywoodwereld in. Tot in 2012 de mooie instrumentale plaat ‘Jacaranda’ het levenslicht zag. Dat was Jon Anderson en Rick Wakeman opgevallen en het nieuwe samenwerkingsverband ARW beloofde een tour en zelfs een studioplak. Het eerste bracht het trio ook naar Brussel, maar het tweede - samen in de studio - bleek onhaalbaar door agendategenstellingen.

Hoeveel van Rabins inspiratie voor ARW in ‘Rio’ zit, weten we niet. Maar het is duidelijk dat de man alles uit de kast heeft gehaald. En als virtuoze multi-instrumentalist had Rabin genoeg aan ARW-drummer Lou Molino III als metgezel. Zijn zo karakteristieke gitaarspel blijft na zoveel jaren knap overeind. Ook is hij prima bij stem en de hoge registers haalt hij feilloos.     

Ook in het songschrijversdepartment is Rabin niet op de rem gaan staan. Verwacht songs met een ontegensprekelijk positieve vibe en alle invloeden die Rabin geabsorbeerd heeft, van prog tot countryrock en West Coast. Zin voor bombast heeft Rabin altijd al gehad, ook in het vocale segment. Maar nummers als Tumbleweed en These Tears leggen ook getuigenis af van een oprecht klinkende ingetogenheid.

Met van schaamte toegeknepen billen naar ‘Rio’ luisteren hoeft echt niet. Zeker niet naar grootse (volgens sommigen ongetwijfeld megalomane) klasbakken als Oklahoma, Paradise en Push. Dat zijn parels, zowel compositiegewijs als in de uitvoering. Verschillende songs uit ‘Rio’ hadden op een Yes-plaat gekund met de stem van Anderson erbovenop. De legendarische zanger en heel wat Yes-fans zullen ‘Rio’ vast verkiezen boven de laatste albums van de door Steve Howe aangejaagde line-up.