Trentemøller - Obverse
In My Room
De Deen Anders Trentemøller heeft de wereld wel eerder op het verkeerde been gezet. Als danceproducer achter de evergreen single Moan en met vaak explosieve liveshows, maar ook met studioplaten waarin zware synths en donkere sferen rond vaak moeilijk grijpbare popsongs zweven. Die fascinatie voor sombere scapes en zwaardere beats wordt op vijfde album ‘Obverse’ verder uitgepuurd.
Gezien bovenstaand gegeven, is het ook niet helemaal verwonderlijk dat Rachel “Slowdive” Goswell de openingstrack met etherische galmzang mag opwaarderen. Met bijna negen minuten is Cold Comfort meteen een zware brok om te slikken: mysterieus, sacraal, bijna ongrijpbaar en met dat typisch lushy shoegaze-gitaarwerk. Als je de zeven instrumentale minuten van Church Of Trees met die golvende synthlagen vlak erna in eenzelfde adem uit kan zitten, ben je meteen klaar om van de volle glorie van de vijfde Trent ten volle te genieten.
Wat daarbij noodzakelijk is om weten: Trentemøller had de intentie om van dit kunstwerk een instrumentaal album te maken, maar het leger vrouwelijke gastzangeressen stond weer om de hoek te kijken. En daarom heeft ‘Obverse’ een twinstructuur gekregen waarbij je vier keer op rij een duo van verwachtingvolle, enigszins wazige sfeermuziek krijgt in combinatie met een meer omkaderde, ingezongen elektropopsong. Denk telkens in duo’s. Met die structuur in het achterhoofd, wordt het een stuk gemakkerlijker om te kunnen genieten van deze vaak weer erg ver weggelijdende plaat.
En dan valt het weer op hoe Anders een eigen wereld, muziek en zelfs genre opzoekt. Want hoe kan je anders een mengelmoes van dubstep en drone ambient configureren? Of een The-Cure-versus-duistere-triphop-versus-koude-wavescapes samengooien? Misschien het meest bizarre moment van deze plaat is wel Trnt: snelle hobbelpulsen en luidruchtig openbarstende orgelkreten zorgen voor zowat het enige echte extraverte moment van dit album. Een soort van onderdrukte techno, sowieso een instrument om de komende live tournee weer volop te laten exploderen.
“Obverse’ is een genre op zichzelf”, aldus de producer in de persverklaring. Zever natuurlijk. Dit is een logisch vervolg na drie jaar stite. Een plaat die helemaal in die unieke Trentemøller-stijl ligt. Waarvan driekwart van de luisteraars wacht op een doorbraak die nooit komt. Maar waarvan het laatste kwart beseft dat die nooit hoeft te komen. En waarvan die laatste vijfentwintig procent zal moet toegeven dat de enige remedie minimaal vijfmaal luisteren is. Dus beste resterende volhouders, duik eens wat dieper ... LIEFDE!