Travis Scott - Astroworld

Epic

Met gemengde gevoelens en een bang hart legden we Travis Scotts nieuwe ‘Astroworld’ op. Want, hoewel debuutplaat ‘Rodeo’ (2015) oerdegelijk was, bleek opvolger ‘Birds In The Trap Sing McKnight’ (2016) slechts een slap afkooksel. Gelukkig weet hij zich op ‘Astroworld’ opnieuw te herpakken.

 

Bijna een jaar voor ‘Astroworld’ zou uitkomen gooide Travis Scott single Butterfly Effect als voorsmaakje online. Die bleek, tot onze ontsteltenis, slechts een verlengstuk van het vormloze ‘Birds In The Trap Sing McKnight’. Onze verwachtingen waren dan ook op een laag pitje; toen hij begin deze maand zijn nieuwe plaat online zwierde. Maar gelukkig blijkt die niet in hetzelfde bedje ziek. Niet alleen is de productie strakker en zijn de hooks beter, ook de features zijn overtuigender. Travis lijkt de weg naar zijn troon als “koning van de poprap” eindelijk terug te vinden, al is er nog steeds heel wat werk aan de winkel.

Openen met STARGAZING is grandioos. “Psychedelics got me goin’ crazy” is misschien wel de zin die het nummer het best beschrijft: het spookachtige, atmosferische nummer zuigt je mee in een rondtrip doorheen hogere sferen, waar dat ook moge zijn. Zijn extensieve gebruik van autotune, waar we ons zo nu en dan aan kunnen ergeren, draait hier perfect uit en geeft de track de ruimte die het nodig heeft.

In SICKO MODE passeert Drake om op een gezapige sample te rappen over hun “niet te kloppen beast mode”, waarop de beat plots omschakelt naar een hardere, donkerdere track, die helemaal past bij de gegeven titel. Scott is een beast in full beast mode. Ook tussen de verschillende delen en verses geeft hij het instrumentale ruimte (die dreunende bas omstreeks 02'50" is geniaal!), en dat is een goede zaak. In Stop Trying To Be God geeft Scott al helemaal van katoen, bijgestaan door Stevie Wonders mondharmonica en James Blakes engelenstem, en op ASTROTHUNDER haalt hij er zelfs een echte beatgoochelaar bij (Thundercat!), die erin slaagt het eentonige drumstramien te doorbreken. Zoals we zeiden: er staan enkele uitstekende features op deze plaat.

Op YOSEMITE gaat het er patseriger aan toe – het is zo ongeveer een ode aan de eigen extravagante levens vol luxe, juwelen en privéjets - al zit Gunna daar waarschijnlijk voor een groot deel tussen. Afijn, op het eerste gehoor geen interessante lyrics, maar dat wordt slim opgelost met een knus gitaarloopje, dat het “dikkenekkengedrag” weet te relativeren.

CAN’T SAY (over high worden en vrouwen verslinden) en WHO? WHAT! (met Quavo en Takeoff) zijn waarschijnlijk de zwakste nummers op de plaat; met die oersaaie lyrics op nagenoeg eenzelfde beat. Maar hij weet zich op afsluiter COFFEE BEAN gelukkig te herpakken door zichzelf, en dan vooral zijn relatie met Kylie Jenner bloot te leggen. Alsof hij onzeker wordt ("Your family told you I’m a bad move / Plus, I’m already a black dude"), daar op dat soul-achtige, totaal atypische nummer. Save the best for last?

Travis Scott heeft zijn troon nog niet helemaal heroverd, maar heeft zich wel al terug een weg gebaand naar de troonkamer. En dat werd tijd!