Travis - Everything At Once

Red Telephone Box

Even leken ze dezelfde kant op te gaan als Coldplay, maar blijkbaar speelden ze het spel niet mee zoals hun tijdgenoten dat wel deden. En nu is Travis er weer: met een nieuw album en dezelfde sound.

En in België zijn we hen blijkbaar nog niet vergeten, want de albums halen hier nog altijd de Ultratop. Niet op dezelfde manier als ‘The Invisible Band’ dat ooit deed, maar toch, er lijken nog steeds genoeg mensen iets te zien in de hapklare popsongs van Travis.

Fran Healy schrijft eigenlijk nog steeds hetzelfde liedje. En de band is dan eigenlijk ook “invisible” sinds die hoger vermelde plaat, waarop de hits elkaar opvolgden. Het haar op Healy’s hoofd is intussen grijzer en gedeeltelijk verschoven naar zijn kin, maar de songs zijn dus nog even poppy en ook zijn stem en frasering zijn nog even “lui” (in de goede zin van het woord) en dus quasi onveranderd.

En is dat dan zo erg? Dat Travis nog steeds Travis is? Helemaal niet, maar er staan op deze plaat ook geen echte uitschieters. En dat is dan wel een beetje jammer. Ze proberen wel en bij single Animals komen ze zowaar in de buurt, maar het blijft allemaal aan de oppervlakte. De riffs zijn even voorspelbaar als de Belgische files.

De tijden zijn dan ook veranderd sinds ‘The Man Who’ (1999), toen de band echt van zich liet horen. Misschien was het zelfs allemaal anders gelopen als er toen geen Coldplay de kop had opgestoken. Maar het is nu niet anders. Trouwens, heeft Coldplay niet gewoon iets meer geluk gehad of misschien een betere marketingmachine achter zich?

Maar we wijken af. Intussen is de plaat al gevorderd tot aan Magnificent Time, probeert de band dat met collectieve zang (alsof er een heel publiek meezingt) onder de aandacht te brengen, maar blijft het toch flinterdun. In Radio Song proberen ze dieper te snijden, wordt het distortionpedaal al eens iets dieper ingedrukt, maar zakt alles weer tot onder zeeniveau in de strofes.

Het blijven nochtans aangename liedjes om naar te luisteren, maar je kijkt er niet van op. Je hoort ze wel, maar registreert ze niet. En dat kan nooit de bedoeling zijn geweest. En toch blijven wij een Sing of een Flowers In The Window mooie liedjes vinden, waarvan we kunnen genieten. Ongetwijfeld is er ook een publiek voor songs als Animals – de notering in de Ultratop moet toch ergens voor staan – alleen is het niet de huidige, volvette muziekliefhebber. Daar kan het toch wel gesmaakte titelnummer of de samenwerking met Josephine Oniyama (Idlewild) weinig aan veranderen.

Voer voor de fans. Niet meer en niet minder. Het zou ons verwonderen als je nog niet van de band gehoord had. En indien niet, grijp dan terug naar het werk van rond de eeuwwisseling. Toen zat daar nog pit in (en was er een veel groter publiek voor).