Town Of Saints - No Place Like This

Snowstar Records

Twee jaar geleden bood het Nederlanse Town Of Saints soelaas voor iedereen met heimwee naar de folksound van School Is Cool. Is dat op het tweede album van de band ook nog zo?

Al wordt het verderop nog een beetje tegengesproken, afgaande op de eerste tonen van opener Modern Life luidt het antwoord volmonding: nee. De Nederlanders klinken plots funky, met falsetzang en Nile Rodgers-achtige gitaarlicks. En even later is de verbazing dubbel zo groot wanneer, na iets minder dan drie minuten, Heta Salkolahti invalt met haar viool. De song wordt naar een compleet ander niveau getild, maar zelfs zij klinkt minder folky. Wat wel intact bleef, is de energie, hier in de vorm van veel handclaps en een enthousiast koortje.

Bij nader inzien blijkt de hele band serieus uitgebreid. Kort na het debuut verliet drummer Sietse Ros de band. Hij werd vervangen door Jesse Bosmans, maar er kwamen ook twee extra leden bij: Jukka Kiviniemi  zorgt met zijn bas hier en daar voor een ontzettend lekkere groove en Berend Rombouts brengt extra spieren aan met zijn gitaar.

Dat de band nu nog meer neigt naar het barokke van een band als Arcade Fire, mag geen wonder heten, maar door toevoeging van wat zwoele, zuiderse klanken, klinkt Town Of Saints toch weer helemaal anders. En er wordt uit nog andere, onverwachte vaatjes getapt. Zo zet Short Circuit Breakdown nog eens great balls on fire met een Jerry Lewis-piano en rock-‘n-roll attitude. De song dendert over je heen als een onstuitbare sneltrein, af en toe enkel vertragend, om dan onweerstaanbaar plots op te trekken.

En zo blijft Town Of Saints elf keer verrassen. De ene keer met een donker en strijdbaar lied als Legions, dan weer met een vertederend liefdesliedje als Needle In The Hay of een hoopgevend knuffelliedje als Win; het ene moment stelt Harmen Ridder zich grote levensvragen om daarna weer te vertrekken van iets triviaals; het ene moment pakken donkere oorlogswolken zich samen en dan weerklinkt er weer hoop.

Opvallend is dat het beste werd opgespaard voor aan het eind. Single en titeltrack No Place Like This volgt pas als achtste track en het door Salkolahti geschreven en gezongen Shapes, dat daarop volgt, is het absolute hoogtepunt. Salkolahti klinkt hier zowaar sereen als Dido!

Met ‘No Place Like This’ overtreft Town Of Saints het nochtans sterke debuut moeiteloos. Het folky element is dan wel zo goed als verdwenen, wat er in de plaats kwam, komt hun sound alleen maar ten goede.