TOUR - Haeivers
Eigen beheer
Met excuses. Soms blijft een underground project zo sterk onder de radar, dat het zelfs onze voelsprieten niet bereikt. Maar bij deze presenteren we u toch graag de plaat ‘Haeivers’ van eenmansproject TOUR. Songschrijver Stijn Segers combineert sfeervolle muziek met injecties van ambient, akoestische, folk- en neoklassieke elementen met een gezapig, Zutendaals accent. En dat zorgt voor een bijzondere beleving.
Gezien de rijkheid van zijn muziek - met akoestische gitaar, orgel, schuifeldrums, backing vocals en zelfs wat strijkers of doezelende koperblazers - is het duidelijk dat Segers zijn nostalgische muzikale trip doorheen het Limburgse platteland niet alleen onderneemt. Met medewerking van het Sun Sun Sun Orchestra en meer dan een handvol bevriende artiesten (waaronder Lotte “Vermin Twins” Vanhamel en Ciska “Mon-O-Phone” Vanhoyland als backing koor), groeiden de tien tracks op ‘Haeivers’ uit tot volwaardige, zelfs indrukwekkende songs. En dan verwijzen we niet enkel naar de industriële, tochtige en lawaaierige man-vrouw aanklacht Geruus, Gedoenner en Godgeklaog.
TOUR bundelt op deze langspeler heerlijk intieme akoestische pareltjes (Duur D’n Doenkele), hobbelende countryslapsticks (Zu Lang) tot dromerige, atmosferische droomballades zoals de erg ruimtelijke, verlangende en ook erg mooie opener Waachten Op Wind. Prikkelend en geen seconde klef. Gedragen door een zachte en warme stem. En ook keer op keer met oog en oor voor een mooie balans en verfijnde songstructuur die het klassieke strofe/refrein-patroon moeiteloos en onopvallend overstijgt. Intrigerend hoe een slepende, holle Americana-ballad als Aaamerika een draconisch einde kent van meer dan een minuut digitale reverbscapes, tochtige echoklanken en ijle impressies. Bijna fatalistisch – als referentie naar de komende presidentsverkiezingen?
Wat vooral primeert, is een stevige rode draad van nostalgie, bijna melancholie. Segers en zijn leger medemuzikanten willen op deze plaat hun liefde uiten voor het eigen dorp, voor de dorpsbeleving, de dorpse taferelen, roddels, sfeer en plattelandszichten. “Zü lang as ich noech lèèf en kieke kan. Verlang ich nao den sjünne witte haan”. Je kan er de volkse en wijde landbouw- en natuurbeelden zelf bij fantaseren, met Herinner Mich Maerge (ofte “blijf mij ook herinneren”) na zo’n dik halfuur als hoogtepunt van liefde, dat de cirkel mooi sluit. ‘Haeivers’ is trouwens het Zutendaals woord voor naar huis gaan.
Oh ja, en het tekstboekje krijg je natuurlijk ook volledig in het dialect mee. Enkel al het ontcijferen van de songteksten waarbij Google Translate je nu eens totaal NIET kan helpen, is een leuke extra. Verrassende ontdekking.