Torres - Three Futures

4AD

Twee jaar geleden bereed ze tijdens optredens haar gitaar nog als een reuzenfallus en liet ze dat instrument kreunen van genot. Vandaag keert Torres terug met een compleet ander geluid.

Torres, dat is nog altijd Mackenzie Scott uit Georgia die tegenwoordig vanuit Brooklyn opereert. Tot twee jaar terug was ze de kroonprinses van de gruizige gitaar die met ‘Sprinter’ een van de beste platen van 2015 afleverde. Anno 2017 heeft haar stem nog altijd dat bekende theatrale, maar toch vond ze ergens een nieuw geluid.

Dat wordt meteen duidelijk vanaf de eerste noten: ‘Three Futures’ is een gruizige synthplaat geworden, in plaats van nog eentje waarop de schurende gitaar de hoofdrol speelt. Als dat instrument al weerklinkt, is dat vaak vermorzeld, vervormd en ondergedompeld in vitriool. Fans zagen het al aankomen natuurlijk, met singles als Skim, de titeltrack Three Futures en recent nog Helen In The Woods met die bevreemdende clip, maar toch bleven zij wellicht wachten op een nieuwe Sprinter of Strange Hellos.

Zat er in de nieuwe songs dan geen gelijkaardige spanning? Zeker wel! In de twee laatst genoemde bijvoorbeeld, maar de overheersende elektropop-elementen, de industriële texturen en aanhoudende krautrock-motieven bleven vreemd nieuw aanvoelen.

Nieuw lijkt ook haar zelfvertrouwen. Terwijl ze op ‘Sprinter’ nog op zichzelf en haar verleden leek neer te kijken, is ‘Three Futures’ een doodeerlijke, maar ook dappere aanvaarding van haar lichaam. “To be given a body is the greatest gift”, klinkt het in de afsluiter, maar ook in Righteous Woman laat ze niets aan onduidelijkheid over: "I'm more of an ass man / And when I go to spread / it's just to take up all the space I can."

Op de cover van de plaat neemt ze dat letterlijk: ze zit daarop in een mannenpak gestoken, zonder blouse en met de benen gespreid. Weinig ladylike, maar dat is ook de bedoeling. Torres flirt graag met de grens tussen sexy en beangstigend. Dat mochten we zelf meemaken in Brussel , maar ze heeft gelijk. Waarom zou een man wel ongegeneerd met de benen open mogen zitten en zij niet?

En ze heeft ook een lieve, tedere kant. Zo is opener Tongue Slap Your Brains Out een nauwelijks verholen schreeuw om moederliefde, Marble Foux een pakkende afscheidssong, die langzaam uitwaaiert zoals herinneringen in de tijd, en Greener Stretch een song vol hoop, drijvend op warme synthts en ribfluwelen gitaren.

Wat er ook van zij: Torres kiest ook op haar derde niet voor het geëffende pad, maar leidt de luisteraar samen met producer Rob Ellis (PJ Harvey) langs veel interessantere spartelweggetjes doorheen de doolhof van de grootstad waarin moderne amazones als zij en St. Vincent zich naast de mannen hijsen op de ijzeren troon van de muziek.