Toro y Moi - Presents Mahal

Dead Oceans

Jawadde. De twee jaar geleden uitgebrachte ‘Soul Thrash’ mixtape van De Filipino Chaz Bear aka Toro Y Mo,of zijn voorrol in het zogenaamde chillwavegenre (?) zaten ver weg in ons achterhoofd. In feite maar goed ook, want met deze info kan je niet veel, als je aan 's mans zevende studioplaat ‘Presents Mahal’ begint.

Avontuurlijk. Als je de fancy, chromedout hippie roadbus van Toro Y Moi ziet waarmee hij trots voor de Golden Gate bridge poseert, weet je dat je een bijzondere trip te wachten staat. Dit album is dan ook een soort van feelgood, lichtpsychedelisch reisverslag.

‘Presents Mahal’ is een opeenvolging van verschillende songs des levens. Dertien in totaal. Gaande van funky, hikkende “Mister postman, can I get a mail today? Can I get a laptop?”-fratsen tot een stevig beneveld Clarity met wegdraaieffectjes, rafeldrums en toverfluitjes of zelfs een broeierig, latenight jazzy Millennium. Waar zit de “chillwave” dan? Geen idee.

Enige constante en stevige smaakmaker is de hoge, soulvolle falsetstem van de extravagante kleurling (of het regelmatige motorgeronk van de mobilhome-Jeep). Af en toe bijgestaan door de zalvende zang van Lindsay Olgen of Sofie Royer. En als je daar dan nog radioflarden of stemsamples door gooit en songs aanbiedt die wel een zekere groove respecteren, maar nooit echt lijken te beginnen of te eindigen, geraken we snel de draad kwijt, mister Toro Y Moi. Probeer dus zeker deze aparte, vrolijk lyrische belevingsplaat in één ruk uit te zitten. Op zich geen enkel probleem trouwens, want onderhuids swingt dit schijfje like hell.

Onderhuids, inderdaad, want de producer dompelt het merendeel van de tracks onder in een soort van benevelde waas dankzij het vintage orgeltje, dat alle gitaar-, drum- of baspartijen lijkt te sussen. “Chillwave”? Ach, laat ook maar. In elk geval hoef je geen angst te hebben voor complexiteit. Een song als Last Year doet het enkel met de tekst “Mississippi, watch the water”, en als een nummer als The Loop net wat te veel dreigt te overdonderen met jazzy funkpartijen, draait Toro het gewoon halfweg tweemaal zo traag door de speler. No problemo.

Met een vingerknip zit je dan ook al halfweg in deze nochtans erg lazy aanvoelende trip. En trip die op het einde met een intense, felle Jimi Hendrix-iaanse mashjam nog even uitschiet en dan de luisteraar met vraagtekens achterlaat. Wij onthouden alvast: lief, soul, en zacht. Maar ook roes, fragmatisch en weird.