Toro y Moi - Outer Peace

Carpark Records

Pop is niet vies meer. Zowel Sharon Van Etten als Deerhunter brachten op 18 januari van dit jaar hun meest poppy plaat uit en Chaz Bear deed ongeveer hetzelfde.

Zijn vorige plaat ‘Boo Boo’ schreef Bear van Toro y Moi in Portland, ver weg van zijn thuisbasis Oakland. Voor ‘Outer Space’ kwam hij terug naar huis en daar leek hij zich lekkerder dan ooit in zijn vel te voelen. Hij lijkt wel dansend door het leven te gaan, afgaande op dit zesde album. Toch stelde hij zich ook nu weer vragen. Verwonderd zag hij de grens tussen het echte en het virtuele vervagen en stelde hij vast dat technologie niet altijd goed was voor de creativiteit en de beleving: “Who cares about the party / I came to see the band play”, klinkt dat in Who Am I. En in Ordinary Pleasure wordt dat: “I feel like I've seen it all / Or maybe I'm just old / Or maybe I'm just bored.”

Maar op afsluiter 50-50 en Miss Me, dat hij samen met Abra maakte, na, klinkt Toro y Moi onbezorgd en duikt hij in ninetiesdance, elektronische r&b, hiphop, trap, funk en tropical house. Bear was altijd al een kameleon en hij, die ooit één van de voortrekkers van chillwave was, flirt nu met andere genres als nooit tevoren.

Dat pakt goed uit op de meeste van de tien tracks. Freelance was één van de leukere clubhits van eind 2018 met de discobeat, de leuke stemexperimenten en de scherpe tekst, die de schermcultuur en het narcisme van tegenwoordig hekelt (“Mystic staring at his phone for oneness / Silver or black mirror, what’s the difference?”), lacht Bear vanop de dansvloer. Op het album is dat het begin van een zeer sterk drieluik met ook nog Who Am I en het op een hiphopbeat drijvende Monte Carlo, een samenwerking met indiepopband Wet. Daarna is het vet van de soep, maar ook daarvoor is de plaat erg genietbaar.

Neem nu Laws Of The Universe, waarin niet voor niets een dikke knipoog zit naar Daft Punk Is Playing At My House  van LCD Soundsystem. En ook de trage hiphoptrack New House  New House is pure hiphop, met een krakende beat en uitgeholde, vervormde stem die, niet gespeend van humor, de nooit verzadigde consumenten hekelen: “I want a brand new house / Something I cannot buy / Something I can’t afford.”

In de vloedgolf van tegelijk uitgekomen platen (denk ook James Blake) riskeert Toro y Moi wat vergeten te worden, maar zijn zesde album is echt een lekker, hedendaags en tegelijk retro klinkend werkstuk geworden.