Tony Joe White - Bad Mouthin'
V2
Wanneer iemand in de rockmuziek – en bij uitbreiding geldt deze benadering voor alle kunstenaars – vroeg of laat succes kent en zijn muziekjes over de wereld worden gedraaid op de radio, gezongen op concerten, gezongen in huiskamers of elders, dan kan de man of vrouw in kwestie twee kanten op. Welke kant Tony Joe White kiest?
Wat die twee kanten betreft: ofwel gaat de artiest, verzekerd van een stevige bankrekening, verder op zoek naar nieuwe wegen en wil hij nieuwe mogelijkheden ontdekken en komt hij nadien op de proppen met muziek die mijlenver afstaat van wat de fans in miljoenen exemplaren van hem gekocht hebben (Bob Dylan en Paul Simon zijn zulke onvoorspelbare artiesten die de fans haast telkens verrassen met nieuw werk in de volle betekenis van het woord); ofwel herhaalt de artiest eindeloos met schier onmerkbare verschillen de succesformule en krijgt de fan, die altijd toch een beetje als een consument wordt benaderd, om de zoveel tijd een product dat amper verschilt van het vorige. James Taylor maakt in die zin al jaren dezelfde plaat. We hebben het hem zelf horen zeggen tijdens een concert. Zijn muziek mag dan nog van een zeldzaam hoge kwaliteit zijn, avontuurlijk kunnen we James bezwaarlijk noemen. Hetzelfde geldt voor Bonnie Raitt of - jawel - Tony Joe White.
‘Bad Mouthin'’ is zijn zoveelste plaat en ze klinkt even donker als de vorige, maar is ook even schitterend. Opener en titelnummer Bad Mouthin' is een uptempo song die je meteen in het TJW-universum zuigt. Dat universum wordt gemakkelijkheidshalve nogal eens gedefinieerd als "swampblues", welke lading deze term ook mag dekken. Ook John Fogerty wordt vaak met de "bayou" geassocieerd. Toch heeft Fogerty weinig gemeen met TJW. Zo jubelend Fogerty’s muziek is, zo sober en ingehouden is White. Spaarzaamheid is zijn kracht. Voor Baby Please Don’t Go heeft hij niets meer nodig dan een elektrische gitaar en een mondharmonica.
Af en toe kleurt TJW hier en daar een beetje bij. Voor het zelfgepende Rich Woman Blues doet Bryan Owings dat op drums bij of – nog zeldzamer weliswaar – voegt TJW de bas van Steve Forrest als ondersteuning aan de nummers toe. Meer is het niet en hoeft het ook niet te zijn trouwens. Hij is een meester in de beperking, net als de bluesmeesters van wie hij op ‘Bad Mouthin'’ de erfenis min of meer claimt, zij het in Awful Dreams van Lightning Hopkins of in Down The Dirt Road Blues van Charley Patton. John Lee Hooker, wiens sound White op deze plaat wel heel dicht benadert, wordt vinnig gecovered in Boom Boom. De versie van Heartbreak Hotel is boeiend en persoonlijk. En dat wil toch wel wat zeggen na de definitieve imprint die Elvis er méér dan zestig jaar geleden van gemaakt heeft.
Tony Joe White is stilaan een huis van vertrouwen. Hij brengt kwaliteit, is steeds voor honderd procent zichzelf maar vernieuwt niet meer. ‘Bad Mouthin'’ zal de fans absoluut niet ontgoochelen en voor de nieuwkomers is het een perfect businesskaartje om hem vroeg of laat toch nog eens op te zoeken.