Tomberlin - I Don't Know Who Needs To Hear This

Saddle Creek

“I’m not a singer”, klinkt het in titeltrack idkwntht. “I’m just someone who’s guilty.”

Wij kunnen die slappe verdediging slechts gedeeltelijk bijtreden, edelachtbare. De stem van Tomberlin is een perfect gestemd instrument dat ons telkens weer weet te raken. Maar ja, ze is schuldig! En wel aan het alweer afleveren van een plaat waarin ze onze emoties schaamteloos tentoonspreidt op het altaar. Zichtbaar voor alle, even schuldige en zoekende parochianen die net als wij troost komen zoeken voor onze onvolkomenheden.

En ze lijkt even schuchter en terughoudend als wij, zeker in het begin van de plaat. De songs hangen soms maar met een draadje aan elkaar. We horen meer stilte dan muziek, meer losse noten dan een melodie in songs als opener easy en born again runner. En inderdaad, zelfs hoofdletters gebruikt ze niet. En in haar teksten stelt ze meer vragen dan dat ze verhalen vertelt.“Questions last forever”, zegt ze. “A lot longer than answers do.”

Het is bijna niet te geloven dat de plaat toch een pak bijdragen telt van anderen. Onder meer klarinettist Stuart Bogie, multi-instrumentalist Shahzad Ismaily, Cass McCombs, celliste Gyða Valtýsdóttir (mùm), Felix Walworth (Told Slant), saxofonist Doug Wieselman en producer-technicus Phil Weinrobe doen hun ding op de plaat, maar allemaal in functie van de songs die samen de kaap van de vijftig minuten ronden.

Maar die zijn even snel om als een uurtje bij de therapeut. Alsof je amper iets gehoord hebt van wat die zei, maar toch naar huis gaat met een pak om over na te denken. Hoe doet een zevenentwintigjarige dat? Sarah Beth kon onze eigen dochter zijn, verdorie! Met goede songs natuurlijk, maar het is niet alleen dat.

De plaat is superslim opgebouwd. Opener easy zet de toon. Het bevat elementen, zowel tekstuele als muzikale, die zullen terugkomen in de rest van de plaat, maar telkens weer op een andere manier. Het openingsnummer bloeit langzaam open, maar zoals reeds gesteld blijven andere nummers vaak heel klein. Soms vallen ze zelfs bijna uit elkaar.

Sommige zoals tap zijn eerder onrustig van aard, andere zoals het onwerelds prachtige centrale trio unsaid, sunstruck en collect caller zijn warme parels die zachtheid weerkaatsen tot in alle hoeken van de kamer.

Stoned en happy accident zijn dan weer ruwere, ongepolijste brokjes muziek over herkenbare situaties als helemaal leeg naar huis stappen na een feestje of het ongeloof in de perfecte liefde. En dan is er die afsluitende titelsong. Klonken er ooit twee stemmen lieflijker en kinderlijker samen dan die van Sarah Beth Tomberlin en Felix Walworth?