Tomberlin - At Weddings

Sacred Bones Records

Wat heeft Tomberlin gemeen met Katy Perry? Ja, het zijn allebei zangeressen, maar er is meer.

Van Katy Perry is geweten dat ze een strenge religieuze opvoeding kreeg en dat geldt ook voor nieuwkomer Sarah Beth Tomberlin. Zij groeide op in een streng protestants gezin en de eerste keer dat zij moderne muziek hoorde, was toen ze een aflevering van American Idol zag, de show waarin Perry later dan weer jurylid was.

Ziedaar, de weetjes waarmee u kunt scoren op de volgende muziekquiz, maar we zouden het hier over het debuut hebben van deze nu in Kentucky wonende artieste. En die is opmerkelijk omdat Tomberlin zo lang verstoken bleef van invloeden en een hard leven leidde.

Als zestienjarige ontvluchtte ze het strenge college waarop ze toen zat en ging ze werken in een winkel. Vijfenveertig uur per week klopte ze daar en toch vond ze nog de tijd om eenzaam op haar kamer haar gevoelens te verwerken in zelfgeschreven nummers zoals Tornado. Het leverde haar een deal op met Joyful Noise Recordings dat de plaat (toen met zeven tracks) in beperkte oplage uitbracht.

Die kwam een van haar voorbeelden (Conor Oberst) ter ore en dat leverde haar een contract op bij Saddle Creek en de hulp van de Canadees Owen Pallet (bekend van zijn werk voor o.a. Arcade Fire, The Luyas en Beirut). Hij slaagde erin om haar talent nog beter uit de verf te laten komen en voegde zelf wat gitaar, toetsen en achtergrondzang aan dit gevoelige album toe.

Dat er in de songs verwijzingen naar het geloof zitten, mag niet verwonderen en bleek ook al uit eerste single Self-Help die naast een emotionele boodschap aan haar moeder meteen ook een van de meest indringende openingszinnen van de laatste tijd bevat: “Electrocuted in the bath tub / Yellow-black my bruises." 

Zulke zinnen gaan niet onverwacht gepaard met spaarzame uitbarstingen van dissonante noise. Want al is dit toch vooral een album dat zacht kabbelt zoals die van Soak of Julien Baker, het bevat ook de kracht van bijvoorbeeld een Haley Heynderickx die er ook al in slaagde om het hogere te grijpen in het alledaagse.

Ondertussen werden er al vier singles uit de plaat getrokken. Any Other Way mag met eenvoudig, zelfs wat stuntelig getokkel openen. De song lijkt een verontschuldiging voor de weg die ze koos en klinkt nederig, maar haar stem is wel degelijk een uitnodiging om verder te luisteren.

Of is het omdat wij al weten wat er nog gaat komen? Zoals I’m Not Scared, waarop Tomberlin zich begeleidt op piano: een song die meteen naar de keel grijpt en hem met behulp van cellosnaren verder dichtknijpt. Welke emoties weet deze jongedame op te wekken als ze zingt: “And to be a woman is to be in pain / And my body reminds me almost every day / That I was made for another, but I don’t want to know that / Cause it happened once and I always look back.”

En dat is maar een voorbeeld. Tomberlin maakte een opvallend rijpe plaat die heel veel belofte in zich draagt en erg troostend klinkt. Haar eenzame, harde leven zal nu wel snel voorbij zijn. Het is haar van harte gegund.