Tomahawk - Tonic Immobility
Ipecac Recordings
Oei, een plaat die we eigenlijk van bij de eerste song al lijken te pruimen. Zijn onze tentakels te gevoelig? Of hebben we hier gewoon te maken met een plaat die de tand des tijds kan doorstaan? Dat het om Tomahawk gaat, dat is algauw duidelijk.
Maar – en jawel, een maar moet er zijn – ondanks een superstart, wordt de kwaliteit niet de hele plaat lang volgehouden. Nochtans wordt er gestart met een topper. SHHH! zet je zenuwen meteen op scherp. Het contrast tussen zacht en hard, tussen gefluister en geschreeuw, tussen getokkel en geram maakt van de opener één van de beste stevige nummers, die we de jongste tijd gehoord hebben. En Mike Patton bewijst dat hij het nog steeds kan. Enkel dit nummer al maakt dat deze plaat geslaagd is. Of worden wij nu echt lui?
Maar geen nood, Valentine Shine houdt de curvelijn nog steeds bovenaan de grafiek. Opnieuw zijn er de typische screams van Patton over een riff, waarmee de huid van je knokkels geschraapt wordt. Het was sowieso al veel te lang geleden dat we een band nog eens zo uit de bocht hoorden gaan. Twee nummers ver en 'Tonic Immobility' toont zich een topplaat.
Het nadeel van twee nummers zoals de eerder vermelde vooraan een album te zetten, is dat de plaat daaraan wordt afgetoetst. En hoewel ze nergens inzakt, wordt dat superhoge niveau van de openers toch niet meer gehaald. O jawel, er passeren nog opvallende songs. Zoals de westernpastiche Doomsday Fatigue, waarvoor leentjebuur werd gespeeld bij de spaghettiwesternsoundtracks. Leuk, maar ook weer niet zo leuk dat ons bloed ervan gaat koken, hetgeen wel degelijk het geval was bij... enfin, u weet wel. En dan is er nog Business Casual, waarin Patton een hoog stemmetje opzet. Toffe gimmick, maar ook weer niet spannend genoeg om de haren rechtop te zetten. Begrijp ons niet verkeerd: dit zijn goede nummers, die op zichzelf best de moeite lonen, maar ons toch een beetje op de honger laten zitten.
Maar daartegenover staat dan weer Tattoo Zero, die ons een keiharde trap in de onderbuik verkoopt. Het soort nummer dat als een zeurende pijn blijft hangen, maar dan in de goede zin. Opnieuw is er die tegenstelling hard-zacht, die je bij de lurven grijpt om niet meer los te laten. We zijn terug bij de pinken. En met Fatback zet Tomahawk de opwaartse trend verder. Ze kunnen het echt nog wel.
Met Recoil hebben we nog even een flashback naar Filter, maar die verdwijnt al snel als sneeuw voor de zon en wordt geïncorporeerd in een typisch Tomahawk-nummer, waarvoor wij nogmaals uit de lethargie worden wakker geschud, hoewel het niveau van de beste songs, die eerder al passeerden, ook hier niet meer gehaald wordt. Wel nog een lekker giftige gitaarsolo van Duane Denison om deze track af te sluiten.
Misschien zijn we wel te veeleisend. Wie weet. Desondanks zijn we tevreden dat deze band terug is. Heel wat andere groepjes kunnen hier hoe dan ook een puntje aan zuigen.