Tom Verlaine - Songs And Other Things

Thrill Jockey

Bijna 15 (jawel, vijftien !!) jaar heeft het geduurd voor we nog eens iets hoorden van Tom Verlaine, legendarisch frontman van de al even legendarische band Television, waarin ook nog andere illustere helden als Richard Hell zetelden.  Nu brengt hij samen met dit album nog een instrumentaal album uit, Around, dat moet doorgaan als vervolg op Warm And Cool, zijn laatste teken van leven, daterend van 1992.  Was het wachten de moeite waard ?  Wel, wij zitten een beetje met een dubbel gevoel.

Nog steeds zijn wij een beetje ondersteboven van Cover, zijn meesterwerk uit 1984, en diens voorganger Words From The Front, wij geven de meester dan ook het voordeel van de twijfel, maar of hij met dit album de doorsnee muziekliefhebber zal weten te bereiken, durven wij luidop te betwijfelen.  Niet dat dat zijn doelstelling zal geweest zijn.  Hij kan zich ongetwijfeld permitteren om zich daarvan geen ene reet aan te trekken. 

Het eerste wat opvalt aan dit album is dat het eerste nummer, A Parade In Littleton, een instrumentaal nummer is, als wil hij ons zeggen dat zijn gitaarspel (en dat is toch wel indrukwekkend) voor hem het belangrijkste is.  In dit nummer weet hij meesterlijk een soort keyboard te imiteren met de gitaar.  Maar we wisten al dat hij gitaar kon spelen, daarvoor hoeft hij het dus niet te doen.

Vervolgens krijg je sterk de indruk dat de toonaard van deze nummers behoorlijk wat donkerder (luister maar naar die dreigende toetsen in Heavenly Charm) is dan in zijn vroeger werk.  Het luchtige tsjingel-tsjangel (bij gebrek aan een betere omschrijving) gitaarspel is verdwenen en heeft baan geruimd voor bloedserieus gitaarspel met de voeten stevig in de blues.

Zijn stem is nog steeds even eigenaardig en verdomd moeilijk te beschrijven.  Die slaat namelijk veelvuldig over en heeft iets zeurderigs, maar dat heeft ook zijn charme. 

Niet altijd zijn zijn songs even zwaar op de hand.  Nummers als From Her Fingers en All Weirded Out zijn toegankelijker en doen nog het meest aan zijn vroeger (solo)werk denken. 

Afsluiten doet Verlaine opnieuw met een instrumentaal stukje, als wil hij er ons nog eenmaal  aan herinneren dat daar toch zijn hart ligt, in de muziek, dat de teksten slechts een noodzakelijk kwaad zijn.

Verwacht niet dat je dit album meteen vanaf de eerste luisterbeurt kunt rangschikken tussen je favorieten, geef het de tijd en misschien raak je er wel aan verslaafd, maar wees niet teleurgesteld indien dat niet het geval zou zijn.