Tom Brosseau - Empty houses are lonely

Fatcat Records

Heeft u onlangs nog De Financiële Telegraaf gelezen? Uit onderzoek van de Universiteit van Tilburg naar arbeidsmentaliteit en -prestatie bij vier grote Nederlandse logistieke bedrijven blijkt dat waar Poolse werknemers worden ingezet de productie met 34 procent omhoog schiet. Volk dat nog productiever is dan Tom Brosseau komt dus ook nog wel eens positiever in het nieuws dan de afgelopen weken in België het geval was. Onlangs kwam z’n zesde full cd uit in vijf jaar tijd. Naar een oud Vlaams gezegde zijn 't zotten die werken.  

De Amerikaanse singer-songwriter en troubadour reisde, of liever, zwierf van huisje tot huisje doorheen Californië en onderwijl componeerde ie net zo makkelijk 'Empty Houses Are Lonely' bijeen. De man wordt door velen vergeleken met zowel Nick Drake als Jeff Buckley en geef hen eens ongelijk. Zelf beschouwt hij Cole Porter, Pink Floyd, Elvis, Johnny Cash, Ennio Morricone en Bob Dylan als voorbeelden en waarom zou je hem dat kwalijk nemen?

Nu is die nieuwe plaat volgens ons niet geheel vrij te pleiten van lijkenpikkerij. Zijn manisch melancholische stemtimbre heeft hij – en dat is nu eenmaal jammer voor hem – met ene Jeff Buckley gemeen. De jongste van Tim Buckley deed meer met z’n talent, spreidde vocaal gewijs moeiteloos een grand écart terwijl Brosseau de grootste moeite heeft met tikkertje verlos door de benen. De mondharmonica hoorden we eerder bij Dylan en Young, de strijkers zijn weggelopen uit het Damien Rice-combo en als je tussen de regels luistert hoor je de ziel van Drake zachtjes protesteren.

Ondanks de vele expliciete gelijkenissen met deze illustere voorgangers kunnen we deze plaat van Tom Brosseau waarderen. Het titelnummer maar ook vooral Heart of mine en The broken ukulele zijn onze favorieten. De bijdragen van Angela Correa op zang maken ook dat deze plaat z’n stuivers waard is.