Tobin Sprout - Empty Horses

Fire Records

Tobin Sprout is in de lente van dit jaar vijfenzestig geworden. Het is gissen naar hoe hij zijn verjaardag gevierd heeft. Zou hij voor de gelegenheid met zijn vrouw een sappige steak hebben besteld bij de Oakwood Club? Een paar dagen zijn gaan uitwaaien in Cuyahoga Valley National Park? De nieuwe platen van oude maatjes Guided By Voices nog eens hebben opgezet? Het zou allemaal kunnen, maar het waarschijnlijkste scenario is toch dat hij de dag met een akoestische gitaar door heeft gebracht, in een schommelstoel op de veranda.

Dat is althans wat wij vermoeden, getuige het nieuwste album ‘Empty Horses’, dat onlangs in Europa verscheen op Fire Records. Op de zevende soloplaat klinkt Tobin Sprout namelijk behoorlijk bedachtzaam en gelaten. Zou hij hebben voorzien dat in zijn swing state Ohio de overwinning opnieuw naar de Republikeinen zou gaan? Is de titel een vooruitwijzing naar Troje, Trump, en het trammelant dat de Verenigde Staten dit najaar overspoelt?

Het artwork van ‘Empty Horses’ bestaat uit fotorealistische schilderijen van Sprouts eigen hand. We zien het zijaanzicht van typisch Amerikaanse houten huizen, een rommelige ladekast met Converse gympen. Dit is Amerika, voor de vuist weg, zegt zo’n schilderij. Zoek zelf maar uit wie of wat er feitelijk achter schuil gaat. Zijn muziek klinkt precies zo: duidelijk geënt op het klassieke American Songbook, maar met een mysterieuze en melancholische ondertoon die stoom afblaast.

Aftrappen doet hij aan de toetsen met het plechtige Wings Prelude, waarna hij met The Return een tweede, veel lichtvoetiger miniatuurtje inzet. Het doet in flitsen wel denken aan zijn oude band, waar Sprout toch enkele juweeltjes als A Good Flying Bird, Dodging Invisible Rays en Girls Of Wild Strawberries voor schreef.

Toch is hij, vooral als zanger, meer op zijn plek in gedragen liedjes als het daaropvolgende Breaking Down, waarin hij met een mooi zachte pedalsteelgitaar ruimte laat voor zachte tristesse en de monomane drift van Guided By Voices ver weg blijft. All In My Sleep is er tevens zo één waar die pedalsteel prettig in opduikt, als climax tijdens een aanzwellende pianoballad. Eigenlijk moet het album daar eindigen. Missers zijn er ook. Het titelnummer is een ongeloofwaardige en zeikerige oudemannenpreek. In Antietam tikt er, god weet waarom, voortdurend overbodige en irritante percussie mee.

Het is onrechtvaardig om Tobin Sprout tot in de lengte der dagen slechts in het licht dan wel de schaduw te zien van de hem onmiskenbaar overvleugelende collega-songwriter Robert Pollard. ‘Empty Horses’ is misschien niet de meest opwindende plaat van het jaar, maar biedt een prettig sereen tegenwicht aan het tumult van 2020. De man en zijn veranda; het voordeel van de twijfel.