Tim Easton - Find Your Way

Black Mesa Records

Voor wie vandaag nog wil opvallen als klassieke, ambachtelijke singer-songwriter, ligt de lat wel erg hoog, want hebben we ondertussen niet alles al een paar keer gehoord? Kan best zijn, maar een uitmuntende plaat als deze ‘Find Your Way’ wilden we toch niet zomaar onopgemerkt voorbij laten gaan.

De achtenvijftigjarige Amerikaan Tim Easton had al een flink stuk van de wereld gezien toen hij in de jaren negentig besloot zijn boterham te verdienen met het maken van muziek. Hij werd geboren in Akron, Ohio, maar bracht vervolgens een flink stuk van zijn jeugd door in Tokio. Hierna reisde hij een zevental jaar door Europa, om er te spelen in clubs en op straat. De ideale leerschool voor als je later, op een echt podium, een publiek moet zien te overtuigen dat jou totaal niet kent, met alleen je gitaar, je stem en je eigen liedjes.

Hoewel hij van zichzelf vindt dat hij nooit echt hard heeft gewerkt, zat Easton sinds zijn terugkeer naar de Verenigde Staten zelden stil. Hij dweilde niet alleen het hele land – en nog steeds een stuk van de wereld - af met zijn songs, ook in de studio was hij zeer productief, met als resultaat een dozijn soloalbums en een viertal platen met bands of met gelijkgestemde zielen. Een van die muzikale vrienden is de Canadees Leeroy Stagger. Samen met Evan Phillips namen de twee niet alleen twee indiefolkplaten op, Eastons noorderbuur is ook de producer van deze ‘Find Your Way’.

De oorsprong van dit album ligt voor een stuk in de coronaperiode. Om het hoofd boven water te houden stortte Easton zich zoals wel meer muzikanten op Patreon, het platform waarop fans hun favoriete artiesten financieel kunnen steunen in ruil voor exclusieve content. Om die fans waar voor hun geld te geven, verplichtte Easton zich ertoe elke maand minstens één nieuwe, min of meer afgewerkte song aan te bieden. Niet alle liedjes op deze plaat stammen uit die periode, maar de Amerikaan leerde hierdoor wel sneller en efficiënter nieuwe songs te schrijven.

‘Find Your Way’ moest zijn zogeheten “Canadese plaat” worden. Niet alleen omdat hij goede contacten onderhoudt met muzikanten uit dat buurland, Canada is ook het geboorteland van zijn moeder. Dat hij tijdens zijn zoektocht naar een studio-met-producer (of omgekeerd) al snel uitkwam bij Leeroy Stagger, lag eigenlijk voor de hand. De Canadees trommelde voor de opnames enkele muzikanten op (onder meer van zijn eigen band), en na een paar repetities en drie dagen studiowerk was de plaat klaar.

‘Find Your Way’ is Easton op zijn best. In de eerste plaats zijn er natuurlijk die tien, zonder uitzondering erg straffe songs die qua stijl laveren tussen folk, country en blues, maar het handelsmerk van Easton blijven zijn ijzersterke teksten. Hij is niet alleen een uitstekend observator en verhalenverteller, soms zijn zijn teksten eerder autobiografisch en legt hij zonder gêne (maar zonder dat het gênant wordt) zijn ziel bloot. Ook al zijn ze soms poëtisch, hij verliest zichzelf nooit in gratuite, onbegrijpelijke rijmelarij.

De plaat opent met de trage, erg mooie titelsong, die ons niet alleen zal bijblijven omwille van de mooie samenzang en de zachtjes meehuilende pedalsteel, maar vooral door die ene zin die zegt waar het volgens hem allemaal om draait, op deze plaat en in het dagelijks leven: “Every day is another chance to find your way.”

Meteen hierop volgt het briljante Everything You’re Afraid Of, zonder twijfel het beste nummer dat we tot nog toe hoorden dit jaar. Easton pleit hier voor meer medemenselijkheid: “You’re gonna be alright now,” bezweert hij een vriend die een moeilijke periode doormaakt. “Call a friend, ask them how they’re getting on, and mean it.” Het helpt, naar verluidt.

Hoewel we het hoogtepunt van de plaat dan al hebben gehad, blijft het genieten van Easton, zijn rauwe maar wendbare stem, zijn songs en het vakmanschap waarmee de band die inkleurt. In Here For You walst hij haast letterlijk met zijn dochter door de kamer en belooft hij haar nooit in de steek te laten, ook al zijn haar ouders uit elkaar. In folksong Little Brother richt de Easton van nu zich dan weer tot zichzelf, het jongste kind van het gezin waarin hij opgroeide. Nog meer mooie folk krijgen we met What Will It Take, bijna op het einde van de plaat.

Bangin’ Drum (Inside My Mind) en Arkansas Twisted Heart zijn twee uitgebeende bluessongs, die niet hadden misstaan op een later album van Bob Dylan. Dishwasher’s Blues zweeft daarentegen eerder tussen folk en country en doet net als Jacqueline een beetje denken aan die eerste, geweldige soloplaten van Daniel Lanois. In afsluiter By The End Of The Night keren we zelfs even terug naar de jaren vijftig, want het nummer – een onvervalst liefdesliedje - klinkt bijna als een samenwerking tussen The Everly Brothers en Ritchie Valens.  

‘Find Your Way’ is een ijzersterke plaat. Muzikaal knap en gevarieerd, tekstueel erg raak en direct. Tim Easton is iemand die niet alleen als artiest aanspreekt, maar ook als mens. We voegen deze plaat dan ook zonder dralen toe aan onze lijst met kandidaten voor plaat van het jaar.