Tiles - Pretending 2 Run
The Laser's Edge
Als we de twee live albums onder de noemer ‘Off The Floor’ even buiten beschouwing laten, is het acht jaar geleden dat we van Tiles een teken van leven mochten ontvangen. Dat kon enkel betekenen dat de band uit Detroit in het grootste geheim aan een conceptueel dubbelalbum heeft zitten schragen. En wat blijkt? ‘Pretending 2 Run’ is net dat en bovendien gepimpt door een schare aan bekende gasten die de groep opnieuw uit de schaduw moeten halen. Want oordelend naar dit magnum opus, is dat het minste wat Tiles verdient.
Ja, schoon volk als Alex Lifeson, Kim Mitchell en Matthew Parmenter stond al op vorige platen te pronken om het viertal aan een bredere bekendheid te helpen. Maar ofschoon we nu Mike Portnoy, Ian Anderson en Adam Holzman mogen toevoegen, ‘Pretending 2 Run’ is uiteindelijk het resultaat van meer dan twintig jaar hard werken en kritische vergelijkingen met Rush.
En laat dat laatste enkel een compliment zijn, want in één adem genoemd worden met de Canadezen, dat moet je verdienen. En als Lee, Lifeson en Peart straks echt met pensioen zijn, laat ons dan niet klagen dat Tiles misschien niet hetzelfde niveau haalt. Geniet wel van de open gitaarakkoorden van Chris Herin, de warme bassound van Jeff Whittle, de zuivere uithalen van zanger Paul Rarick en het dynamische spel van drummer Mark Evans.
En dan is er natuurlijk de productie van Terry Brown, de legendarische vierde man van Rush tot ‘Subdivisions’ (1982). Aan hem de moeilijke opdracht om alles aan elkaar te lijmen en het dubbele album in één naadloze flow te gieten. Koor, strijkers, etnische percussie en Adam Holzman (Steven Wilson band) op de Moog helpen een handje om het geheel boven de beperkingen van de classic rock uit te tillen. Het is de trefzekere hand van Brown die deze integratie doet slagen.
‘Pretending 2 Run’ is het verhaal van een man die eerst verblind en vervolgens gedesillusioneerd wordt door verraad. “Endless night / Cold and dark / A poison pen / Poison mind”, klinkt het dreigend in het openende titelnummer. In Stonewall wordt dat “War of ignorance / I didn’t recognize the subtle signs”, naar de woorden van Antoine de Saint-Exupéry. Het centrale stuk op de eerste schijf Taken By Surprise handelt over de innerlijke strijd bij de hoofdpersoon: “Exorcising bitterness, fear and lies.”
Op de tweede schijf neemt de strijd concretere vormen aan: “Not all secrets stay disguised / Time unravels silent lies / My friend or foe / When will I know?” Tegenover deze duistere lyriek is het koor de drager van licht. Refugium en Meditatio bezingen het licht van de sterren dat de dwalende man zal gidsen.
‘Pretending 2 Run’ is geen perfect album. De band heeft vaker de neiging om lang op dezelfde instrumentale nagel te kloppen. Vooral cd 2 had kunnen winnen bij een strengere editing. Maar juweeltjes als Battle Weary (met Herin op trompet) en het met bevlogen violen gezegende Fait Accompli hadden we voor geen goud willen missen.
En het is een plezier om deze band te horen rocken in zo’n helder geluidsbeeld. Een band die ons herinnert aan de hoogdagen van Rush, mag gerust ambities stellen zoals op ‘Pretending 2 Run’. Er worden bijgevolg risico’s genomen, maar Terry Brown is een ervaren gids. Vanaf de reprise van de titeltrack zet hij de groep richting climactische eindsequentie. Ze resulteert bevredigend in de reflectieve coda Backsliding, met een hobo waar niemand onbewogen bij kan blijven.