THRÆDS - Impermanence

Argonauta records

Postmetal uit Berlijn? Dat kan alleen maar The Ocean zijn! Of toch niet. Het is THRÆDS, die de eerste full-length 'Impermanence' voorstellen. Op deze langspeler staan negen songs, goed voor meer dan drie kwartier muziek. Het multinationaal vijftal timmert sinds 2020 aan de weg en bracht na een jaar een eerste ep uit. Naast postmetal zijn er ook progressieve, atmosferische en experimentele invloeden te vinden in de muziek. 

De plaat opent zoals een postmetalplaat opent: sferisch, enkele soundscapes, een cleane gitaar met delay-effect, gezapig tempo, ... Timeless zal de maatstaf worden voor 'Impermanence'. Of dat daarom een goede maatstaf is, valt te betwijfelen. In de stem hoor je hier en daar fracties van Daniel Tompkins (Tesseract), maar aan diens niveau geraken ze hier niet. Daarvoor zijn de vocale capaciteiten en melodieën niet veelzijdig genoeg. Het is zo’n beetje als bij Ne Obliviscaris: de cleane stem is eigen aan de band, maar als die de luisteraar niet ligt, wordt het geheel in één klap naar omlaag gehaald.

Neem daarbij nog dat de gitaren te veel hetzelfde zijn en je merkt dat je na anderhalf nummer al niet meer actief aan het luisteren bent. De bas is eigenlijk het enige instrument dat er echt bovenuit steekt en klinkt bijzonder aangenaam in de oren. Heel afwisselend, groovy, hier en daar dominant ten opzichte van de muziek, maar nooit overdreven.

Al het bovenstaande zorgt ervoor dat het moeilijk is om specifieke songs eruit te halen, daarvoor lijken ze simpelweg te veel op elkaar. Soms hoor je een tikkeltje Alice in Chains, dan weer wat Porcupine Tree. En de eerste drie minuten van Devolve doen dan weer erg denken aan het hoger vermelde The Ocean. Maar de doorzetters krijgen uiteindelijk waar voor hun geld, want afsluiter Story In Reverse is het origineelste en tegelijk beste nummer van de plaat. Mooie opbouw, intrigerend en voorzien van een onverwachte saxofoonsolo.

“Impermanence” biedt geen hoogtes en geen laagtes. Het is “standaard”. En in het postmetalgenre is standaard nu eenmaal niet goed genoeg. Je hebt iets unieks nodig om er bovenuit te steken. THRÆDS mist hier variatie, tempo en dat net ietsje meer. Zoals de titel al aangeeft, is dit album jammer genoeg zeer vergankelijk.