Thou - Magus
Sacred Bones Records
De discografie van het Amerikaanse sludgemetalkwintet Thou leest letterlijk als een boek. In pakweg tien jaar tijd heeft de band zoveel ep's, singles, en split albums uitgebracht bij verschillende platenlabels dat je de weg zou kwijtraken. 'Magus' is desondanks nog maar het vierde volledige album.
Ondanks die lange lijst releases blijft Thou toch een echt ondergronds verhaal. In april kwam de band mee als support voor de dubbele headlinetour van Converge en Crowbar naar Europa, die ook halt hield in de Hasseltse Muziekodroom, maar door het vroege startuur op een weekdag hebben een heleboel mensen die band moeten missen.
Aan de nummers zal het in ieder geval niet liggen, want Thou bouwt verder op de fundamenten die onder andere Eyehategod en Crowbar legden: trage, sludgy doommetal, met rauwe, laaggestemde gitaren en zanger Bryan Funck, die zich de ziel uit het tengere lijf schreeuwt en huilt. Vanaf opener Inward is de toon gezet voor het volledige album. Verwacht je niet aan gitaarsolo's, dubbele bassdrums of hoge uithalen. De aanpak van Thou is sludge, maar dan gebracht op een punkmanier: de zang komt nooit Postredactieboven de rest van de instrumenten uit en veel frivoliteit zit er niet in.
Niet dat er geen variatie op het album is te vinden, want de combinatie My Brother Caliban, een kort interludium dat overgaat in Transcending Dualities, begint als een waar black metalnummer dat overgaat in een moordsong zoals de oude Crowbar het hen voordeed; meteen één van onze favorieten. Op het In The Kingdom Of Meaning horen we plots de loopzuivere zang van Emily McWilliams, die ook op het vorige album 'Heathen' opdook. Emily mag ook in de intro van Sovereign Self opdraven. Dat kent een zeer rustige start en bouwt Sleep-gewijs verder op. Er zitten zelfs enige speelse gitaarstukken (geen solo's!) in en de track dooft uit zoals hij begon. In afsluiter Supremacy, waar de puntjes nog eens volledig op i worden gezet, hoor je zowaar dan toch enkele pogingen tot gitaarsolo.
Toegegeven, het is een lange rit, dit album, dat alles bij elkaar op zesenzeventig minuten afklokt , verkrijgbaar is als dubbel vinyl of als enkele cd. Drie nummers overschrijden zelfs de tien minuten. Om je oren een beetje te sparen staan er op het album drie interludiums die als intro dienen voor het volgende nummer. Daar zou je misschien meer mee kunnen aanvangen, maar ondanks die kleine bemerkingen, is dit een dijk van een doom-sludgemetalalbum, zoals er maar weinig nog gemaakt worden. En dat hebben ze bij Roadburn ook begrepen: de band is gekozen als "artist in residence" en zal iedere dag van het festival in een verschillende set spelen.