Thomas Azier - The Inventory Of Our Desire

Hysteria Music

De eigenzinnige, uit Nederland afkomstige Thomas Azier heeft al een aardig cv opgebouwd de afgelopen jaren. Naast eigen werk schreef en speelde hij onder andere mee op het succesalbum 'Racine Carrée' van Stromae, met wie hij ook nog tourde, won hij prijzen op Noorderslag en produceerde hij twee singles van Anouk. Het vijfde album van Thomas Azier kreeg de titel ‘The Inventory Of Our Desire’ mee. 

Thomas Azier heeft net een clubtour achter de rug. Op dit album doet zijn stem enigszins denken aan die van Jonathan Meiburg van Shearwater. Hij verzamelde een aantal muzikanten om zich heen, die graag een handje toestaken: saxofonist Maarten Hogenhuis, drummer Simon Segers en experimenteel gitarist Obi Blanche. Azier stond zelf in voor de productie.

Het experiment niet schuwend, maar met een stabiele, rustige basis is dit album niet voor iedereen weggelegd. De melancholische, duistere soms elektronische popsongs met jazzy invloeden geven Azier de nodige ruimte. Daar is best het nodige lef voor nodig en het resultaat klinkt on-Nederlands goed. Hij lijkt zijn eigenzinnige eigen ding te doen zonder zich iets aan te trekken van wat anderen daarvan vinden.

Openingsnummer Faces heeft een filmisch karakter, waarmee Sharon Kovacs ook wel raad zou weten. Met een tango-achtige feel zingt Azier hier rustig de poëtische teksten. Drums onderkoeld, de sax krijgt de ruimte en noise en effecten werden er subtiel in verwerkt. Skin & Blister kent dan weer niet echt een hoogtepunt en kabbelt een beetje voort, iets wat je wel vaker hoort op dit album. Pelechian, vernoemd naar een Armeense filmmaker, was een betere opener geweest. De stem van Azier klinkt hier prettig en de uitspraak is goed.

Maar What Does It Mean To Be Free is waarschijnlijk de beste song van het album. De intro is al spannend en uitgesponnen en de track is naar verluidt in één take opgenomen. De instrumenten klinken warm en het geluid zit erg goed. De zanglijn, de koortjes en eigenlijk het hele sfeertje van het nummer zijn werkelijk schitterend. De tekst komt bovendien goed tot zijn recht, terwijl drummer Segers alle lof verdient, zoals hij het nummer aanvoelt, onderkoeld en zacht.

De bijhorende clip met politie-achtervolgingen, rechtstreeks weggelopen uit één of andere Amerikaanse serie, staat haaks op de song en net dat maakt de keuze zo goed.De live versie, opgenomen in de Melkweg in Amsterdam, is zo mogelijk nog beter. Hier zie je meteen wat voor uitstekend performer Thomas Azier is.

Er staan trouwens nog twee songs op deze plaat, die absoluut het vernoemen waard zijn: Dada Talk On Hell Island, voorzien van een dreigend intro, is een prachtig zielig liedje met piano, waarbij ook effecten op de stem worden gebruikt. Uiteindelijk gaat de zang mooi samen met het koortje en de strijkers. Ook Donder is een dynamisch nummer met mooie teksten en had eigenlijk een uitstekende single kunnen zijn, maar het is Invisible dat als focustrack uitgekozen wordt.

Al bij al levert Thomas Azier een plaat af waarbij de alledaagse zorgen poëtisch worden overlopen en bezongen. De stem is hier de stabiele factor en de muzikanten voeren hem naar een hoger niveau, waardoor hij ongetwijfeld met de nodige trots terug zal kijken op dit album.

• 12 maart - Grasnapolsky Festival, Groningen
• 15 april - Het Depot, Leuven