Thom Sonny Green - High Anxiety

Infectious Music Ltd.

Wat doe je als drummer van een wereldwijd bekende band als Alt-J als de grote tournees erop zitten? Juist, de creatieve juices laten flowen als een gek en er van de lieverlee een plaat uit trachten te puren. Op 'High Anxiety' is duidelijk hoe Thom Sonny Green de tourstress van zich afspeelt en zich verder gewoon wil amuseren. Zijn solodebuut laat een muzikant horen die van verschillende muzikale walletjes wil eten, en zich in de marge van zijn eigenlijke broodwinning laaft aan datgene wat hem inspireert.

Op zijn debuut bevaart Thom Sonny Green op chaotische wijze het moeilijke pad tussen elektronica en experiment. In maar liefst eenentwintig haltes, die uiteenlopen van korte ditties tot wat meer uitgewerkte soundscapes, biedt hij de luisteraar een blik op zijn muzikale fascinaties. Veel aandacht gaat uiteraard naar de ritmiek, naar het percussieve aspect maar minstens evenveel aandacht is er voor synths, bleeps en computergestuurde sounds.

Het resulteert in een experimenteel album dat vooral diversiteit tentoonspreidt. Sonny Green zoekt nadrukkelijk naar een eigen muzikaal speelterrein en binnen dat terrein naar nieuwe mogelijkheden. De sound van Alt-J is nooit echt ver weg, al zijn de melodieën en composities nergens uitgewerkt tot echte songs. Het blijft dus in grote lijnen fragmentarisch, al zit er zeker fascinerend werk tussen.

Met opener Vienna gaat hij meteen voor een onderkoelde sound met veel ijle synthlijntjes, die strijkers lijken te vervangen. Een wat laidback track die toch veel warmte krijgt doordat Sonny Green er bijvoorbeeld laagjes hiphop in binnensmokkelt zodat er een triphopperig geheel ontstaat. Opvolger 40 Beers, een interludium van een minuut, is heel andere koek, ook al zijn de basisingrediënten vrijwel identiek.

DJ Sonny Green houdt van variatie, zoveel is duidelijk. Bij de intro van Market moeten we spontaan aan Portishead denken, zeker als gaandeweg ook wat kille beats en soulvolle strijkers opduiken. Al blijft het ergens jammer dat hij dergelijke fragmentjes niet nader uitwerkt. Een kritiek die ook van toepassing is op veel van de overige tracks. Niet alles beklijft even veel, al weet hij met iets als System wel degelijk indruk te maken.

'High Anxiety' is geen must-have, maar wel een nice-to-hear album. En dat heeft veel te maken met de lengte van het album. Eenentwintig tracks is eenvoudigweg te veel van het goede. Als hij wat strenger geselecteerd had en sommige van die composities verder had uitgewerkt, dan had er vast en zeker meer in gezeten. Nu laat hij weten over voldoende talent te beschikken; alle ingrediënten voor een degelijk album zijn daar, maar hij laat het allemaal net wat te los hangen.

Grote troeven zijn de uitgestrektheid van het muzikaal spectrum dat Sonny Green bestrijkt: pop, rock, beats,... Check een angstaanjagende track als Blow, die zo op een soundtrack van David Lynch had kunnen staan. Verder lijkt het er ook op dat hij gewoon de geografische map er wat bij heeft genomen (Vienna, Arizona, het wat naar Daft Punk neigende Oslo, Cologne, Houston, het op hyperbeats drijvende Oakland, Phoenix,...) Daarnaast hield hij het puur, eenvoudig (VVVV) en/of dromerig (sfeerzetters als Palms en Beach). Eén van de absolute hoogtepunten is het drama tijdens Ping, de denkbeeldige soundtrack bij een afscheid tussen geliefden. Her en der zijn er tracks die wel uitgewerkt(er) klinken, zoals Large of Meh. En als afsluiter is er het wondermooie Neon Blue.

'High Anxiety' is een aardig tussendoortje voor Alt-J-fans, die zich nu al verlekkeren op nieuw werk van hun favoriete band. Daarnaast zijn ook elektronicalovers en dj's een ideaal publiek. We zijn alvast erg benieuwd naar wat Thom Sonny Green de volgende keer in petto heeft.