Third Quadrant - re:generator

Rock Cottage Records

Wij houden wel van een portie sciencefiction in onze progrock. Een goed idee dus van het Britse Third Quadrant om – na een verblijf van zevenentwintig jaar in één of ander zwart gat – een nieuwe plaat op te nemen. ‘re:generator’ laat een band horen die zijn wortels in de jaren tachtig niet vergeten is. 

Tussen ’81 en ’88 bracht de band drie albums uit, waarvan ‘Seeing Yourself As You Really Are’ en ‘Layered’ vandaag als collector’s items gelden. Sinds 2012 treedt men weer live op; dat resulteerde in een digitaal album dat op Bandcamp terug te vinden is. Ook op de nieuwe studioworp zorgen de toetsen voor soundscapes die klinken naar de late jaren tachtig.

Zo begint Bell:106 met een spacey intro met aanzuigeffect: de luisteraar wordt meteen in de luchtledige ruimte geslingerd. Van Chris Dunns sonore zang tot het ruimtelijke spel van toetsenist Clive Mollart ademt dit Floydiaanse stuk een contemplatieve houding tegenover het overweldigende heelal.

Dunns klagende zang en Shaun Baileys galmende gitaar zijn de jokers in de gesofisticeerde pop van Carbon:14. Alles wordt vakkundig bij elkaar gehouden door drummer Chris Hare en vooral door de uitstekende bassist Dave Forster. Met name de baslijnen zijn illustratief voor het potentieel van dit kwintet.

Van 62:miles hadden we meer verwacht. De piano roept het romantische beeld op van ruimtereizen, maar dit had men verder kunnen ontwikkelen. Page:217 is wel knap afgewerkt, vooral in harmonisch opzicht. Opnieuw eist de bas een hoofdrol op en de meerstemmige zangpartijen weergalmen als echo’s in de ruimte.

Met zijn negentien minuten is Deadstar het centrale stuk en onbetwiste prijsbeest. De psychedelische hoekdelen roepen de seventies op, maar wat ertussen ligt is weer erg eighties. Spanningsbogen worden getrokken met een knap uithalende Dunn, Mollarts synthesizer flights en Baileys gitaareffecten.

De spanning van de ruimtereis wordt finaal opgelost in 3:arth; de aarde als eindbestemming die door de ambient soundscapes een spirituele dimensie krijgt. Het is zo gevaarlijk daarboven, dat het nergens zo goed is als thuis, lijkt men te suggereren. Gelukkig kunnen we het allemaal herbeleven in onze luie zetel.    

Hopelijk moeten we geen zevenentwintig jaar wachten op het volgende album. Misschien kan de band een warp-drive aanschaffen om de lichtjaren sneller te overbruggen?