Theo Sieben - Delphinidin

Highwind Howl Records

Al enige tijd volgen we de Nederlandse componist en singer-songwriter Theo Sieben, die er een tour met Henny Vrienten op heeft zitten en ook regelmatig bijdraagt aan Paulusma. Naast zijn muzikale inspanningen treedt Sieben ook af en toe op als acteur. Toch blijft Siebens voornaamste bezigheid de muziek, die hij al dan niet in opdracht componeert.

‘Delphinidin’ (een verwijzing naar de chemische substantie die bloemen hun blauwe kleur geeft) is inmiddels zijn derde soloalbum, na ‘Until Grass’ (2011) en ‘Invite To Dance’ (2012). Kortom: hij heeft voor het nieuwe album de tijd genomen, maar het eindresultaat is er dan ook naar. Blues, folk, gospel en roots worden knap met elkaar geblend.

Als voorafje krijg je een korte Intro waarop Sieben zijn geliefde National Style-O voor het eerst laat horen, heel sober en uitgepuurd. En laat die soberheid en puurheid nu bij uitstek de wezenlijke bestanddelen van dit album zijn. Niet dat Sieben niet weet hoe een liedje in te kleden, zoals uit de heerlijke arrangementen (Franse hoorn en koperblazers) van het titelnummer blijkt. Ook verderop, onder meer in Synchronicity Blues, valt op dat Sieben en zijn medemuzikanten (Allard Robert, Sybren Van Doesum, Dave Menkehorst, Rob Klerkx, ...) bijzonder hard aan de sound van dit album hebben gewerkt.

Op gepaste tijden, in Get Your Ticket bijvoorbeeld, hoor je Sieben en co zich uitleven met de blues: heerlijke ritmiek, dito accenten. Ook volledig solo weet hij meerdere gevoelige snaren te raken (Make A Joyful Noise).

Siebens songs hangen niet in het luchtledige en weten de luisteraar te verrassen. Zo is The Killing Of Dimebag een bijzonder fraai eresaluut aan de Pantera-gitarist. De song is één van de hoogtepunten van het album, alleen al omdat Sieben bewijst buiten de lijntjes te durven kleuren en zijn oren en ogen open te houden voor wat er in de wereld leeft.

Pas na meerdere luisterbeurten begint op te vallen dat Sieben een aardige stem heeft en nuttig en functioneel van dat instrument weet gebruik te maken. Het zijn misschien maar kleine stembuiginkjes, maar ze doen er echt toe op dit album. Dat blues de hoofdmoot vormt, valt eenvoudigweg af te leiden uit zowat alle songtitels.

Halfweg duikt de traditional Jesus Is Mighty Good Leader op, waarmee Sieben bewijst zijn klassiekers te kennen en tezelfdertijd erg innovatief om te kunnen gaan met dat erfgoed. Van dat soort nummers worden wij bijzonder goedgezind.

Knap ook hoe hij erin slaagt om zowel een feestje te bouwen (Bumpy Road Blues, waarop maracas en streepjes latin te horen zijn) als om erg diep in zijn ziel te laten kijken (Clear As Coal en vooral afsluiter My Personal Immigration Blues).

‘Delphinidin’ is een straffe rootsplaat, die vast ook live zijn waarde zal bewijzen. Het album is dan ook zeker aan te bevelen. Hopelijk trekken Sieben en co ook eens door ons Belgenlandje.