Theo Lawrence - Chérie

Tomika Records

De USA gaven de wereld twee vrij uiteenlopende muziekgenres als erfgoed: jazz en country. In het eerste kunnen de Amerikanen de hen zo dierbare “liberty” kwijt en het tweede is de kristallisatie van al wat conservatisme inhoudt. Jazz geraakt(e) niet los van het etiket van moeilijk en elitair, terwijl country in de Verenigde Staten uitgegroeid is tot meer dan big business. En toch, in Europa (en de rest van de wereld) ligt men niet al te veel wakker van jodelende cowboys en dansende cowgirls en heeft men een amper luisterend oor naar fiddles, banjo’s, pedalsteels, enzovoort. Des te meer verrast ‘Chérie’ van Theo Lawrence. Toegegeven, dit is niet echt een southern name en de titel van het album doet alle Vlamingen en Chinezen aan een andere artiest denken. Deze pure countryplaat komt dan ook uit Frankrijk.

Laten we meteen beginnen met een dijk van een compliment: in een blinddoektest zouden velen deze productie spontaan ergens in Texas plaatsen. Geen French accent in de frasering, geen benaderingssound, waar would-be-countrystars uit onze gewesten nogal eens durven mee uitpakken. Neen, ‘Chérie’ is een professioneel vlekkeloos nicheproduct.

Qua geluid en sfeer zit het album vaak in de fifties. Daar is niets mis mee. Maar vergeet wel best John Denver of Kenny Rogers als je de cd koopt. Liquor & Love en The Universe Is Winding Down doen eerder aan Ray Price denken en Keechie & Bowie komt al in de buurt van de naoorlogse country-folk. Het titelnummer is pure traditionele country uit de fourties, waarbij je moeiteloos een rijdans in een Dixieland honky-tonk kunt denken.

Het album is eerder ritmisch – California Poppy of Sweet Candy Love zullen de stijfste stoelzitter naar de dansvloer dwingen – dan zeemzoeterig ballade-achtig ofschoon af en toe een trager nummer tussen de overvloed aan rockabilly sluipt. Ook hier weer vooral met de typische sound van de crooners, zoals we ons die nog herinneren uit de fifties. Now That Your’re Gone met een solo op pedalsteel erbij heeft een verloren liefde als onderwerp. “Countrier” kan je het niet bedenken. How Do I Learn To Lose en I’ve Been Here Too Long werden kennelijk in dezelfde flow geschreven.

Theo Lawrence heeft met ‘Chérie’ een knap werkstuk afgeleverd: deskundig gearrangeerde songs, een sterke band, een mooie stem. Een perfect product om de grenzen van Frankrijk te overschrijden. Hopelijk lukt het hem. Laat hem maar beginnen met de Lage Landen.