Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band - 13 Blues For Thirteen Moons

Constellation Records

Bij elke release lijkt Thee Silver Mt. Zion wel van naam én bezetting te veranderen. Maar gelukkig houdt de Canadese postrockband één constante aan: hun sound. En dat bewijzen ze opnieuw op '13 Blues For Thirteen Moons'.

Voortgesproten uit Godspeed You! Black Emperor - oprichter Efrim Menuck was gitarist bij GYBE - zocht A Silver Mt. Zion naar een eigen geluid dat ergens tussen punk, rock, folk en experiment ligt. Na bijna tien jaar bestaansrecht en vier albums komen ze op de proppen met ‘13 Blues For Thirteen Moons’. Geheimlijk sloten wij ons op in onze kamer en installeerden we ons in kleermakerszit in de sweet spot van onze luidsprekers.

Verheven worden we trouwen niet alleen door de muziek. Het begint eigenlijk al bij de songtitels. Neem nu 1.000.000 Died To Make This Sound. Net zoals bij films van David Lynch heb je ook bij Thee Silver Mt. Zion soms het raden naar betekenissen, maar uit de sfeer die de band opwekt en de flarden woorden kan je gerust een eigen verhaal opbouwen.

Na een ingehouden intro van drie minuten slaat de zweep het nummer in volle vaart vooruit. Zonder problemen houden ze dit onder begeleiding van gewichtige gitaarpartijen acht minuten vol. Daarna volgt een uitgeleide van weer drie minuten, die zodoende nog meer weet te bezweren dan de intro.

Titelnummer 13 Blues For Thirteen Moons hoeft niet onder te doen voor zijn voorganger. Wat begint als een migraineaanval, komt terecht in een maandagblues zoals wij er meerdere op een jaar door het hoofd gejaagd krijgen. En 'blues' mag je hier gerust letterlijk nemen. Wij hangen onze hangmat uit en genieten weer een kwartier lang met onze sigaar in de mond en de zonnebril op de neus. Al komt op het einde weer dat onvermijdelijke geluidsmuurtje opzetten. Een kleine tsunami van weer twee minuten doet ons stevig naar adem happen.

Black Waters Blowed / Engine Broke Blues brengt ons weer even tot rust, al is ons niet veel kalmte gegund. Strijkers worden algauw overstemd door overstuurde gitaren en naar hotsende ritmes zoekende drums. Klagende zang neemt je bij je hemd en dwingt je te volgen en te proeven. Ook hier komen folk, blues en postrock weer probleemloos bij elkaar, al weet het een pak minder te betoveren of - mogen we het woord nog gebruiken? - te bezweren.

Weemoed vinden we terug in BlindBlindBlind. De chaos lijkt te gaan liggen en plaats te maken voor een punky crooner. Het is echter een lang uitgerokken afleidingsmanoeuvre - acht minuten onderweg! - om de schurende gitaren boven te halen.

Wat ons betreft is dit niet het beste Silver Mountain Zion-album. Het weet minder te beklijven dan zijn voorgangers, al moeten we toegeven dat de georchestreerde manier waarop ze muziekstijlen combineren en de sfeer die ze weten op te bouwen zonder meer magistraal is. Wij wachten dan ook vol spanning op blues nummer 14.