The Zew - 1FI1FO
Numavi Records
We houden wel van zo’n extra visuele kwinkslag bij muziek. De Weense zangeres Leonie Schlager aka The Zew treedt op met zes extra ogen op het gezicht geschminkt: een teken van een brede muzikale visie en een uitgesproken vrouwelijke blik op de wereld. De dame is dan ook lid van het Offfen fffemale kunstcollectief en dat spreekt voor zich. Als je de geschilderde cover van dit debuut voor jezelf heen en weer kantelt, zal je ook zien dat de richting van de pupillen, die erop geprint staan, mee bewegen en je volgen. Je ontsnapt duidelijk niet aan de mystiek van dit album. Een leuke grafische Spielerei.
De titel van dit album van The Zew, ‘1FI1FO’, staat voor “One Foot In, One Foot Out” en dat geeft ook info over de genre-overschrijdende en eigenzinnige aanpak van deze dame. Of in feite eerder de buitenaardse aanpak. Want met gitaar, effectenpedalen en zweverige stem creEert Schlager iets wat ze zelf omschrijft als “cyborg folk”.
Wij vinden dat persoonlijk nogal een goedkope omschrijving van ingetogen, akoestisch gitaarwerk met leuke melodieën en thematische motiefjes. Maar waar je ook mee belandt in bevreemdende, holle effecten en taferelen, die een stevige afstand durven te creëren tussen luisteraar en artiest. Waar je – in het geval van instrumentale opener Yet – een gemoedelijke countryslide in terugvindt. Maar waar je evengoed een soort van groezelige woestijnruigte in weerspiegeld ziet of in een lichtjes afstandelijke badkamersfeer belandt die de hoge, ijle stem van Leonie omringt. Ergens denken we hier aan de ongrijpbaarheid van een akoestische soloartiest als Stina Nordenstam.
The Zew weet in elk geval wat een loopstation of een meersporenrecorder is. Een basis van groove-aanslag, een zweverige onderbouw en solerend snarenspel kunnen zo met drie naast elkaar leven. Wat zelfs nog leuker is: elk krijgt een eigen, bewerkte klank. De ruige rockgitaar die naast de synthesizer-achtige doezeldrone en de bluesy slide leeft in eenzelfde song. Zoiets. Of de effecten die gewoonweg het snaarinstrument compleet transformeren in een elektronische soundscape.
Daarnaast respecteert de cyborg-songwriter ook wel de vaste structuur van een lied. Met enige verbeelding kan je in de misschien eingszins rudimentaire skeletstructuren van tracks als Deserters met een dikke vijf minuten een soort van psychedelisch avant-Velvet-Underground-gevoel terugvinden. Of sleept een doezelende en wat mysterieuze ballad als The Collector met die vervormde en verrafelde kronkelzang je effectief mee naar een alien bar van Star Wars.
We geraken misschien ietwat moeilijk in het geheel van ‘1FI1FO’. De broeierige instrumentale bluesrocker Gather (wat een prachtige groove!) die naadloos uitmondt in twee slepende en afremmende ballades vol onderwatergalm? Een bijna ontroerend mooi This Is met die broze aanslagen dat zo vol resonantie zit dat het nummer compleet digitaal dreigt te ontsporen in hoofdtollende fonkelnoten? Het moet de aantrekkingskracht van het vreemde zijn dat ons hier over de streep trekt. En om doorwinterde luisteraars in je eentje bij een eerste ruk zo over de grens binnen te halen, moet je verdomd straf zijn. Dus dit is verdomd straf.