The Yummy Mouths - Apopcalypse Park
UhmYeahSure Records
Biechten mag dan wel uit de mode zijn, maar toch… Vergeef ons Heer, want wij dwaalden.
Want hadden we onlangs niet ergens geschreven dat we voor opwindende, eclectische muziek enkel in Engeland en Nederland terecht konden? We hadden het toen over Personal Trainer, Tramhaus, Black Country, New Road en aanverwanten en zagen in België geen enkele gelijkaardige band. Maar we zagen The Yummy Mouths over het hoofd en dat ondanks singles als Aha!, Apocalypse Days, All I Know en Roam! Ok, dit ‘Apopcalypse Park’ is nog maar de debuutplaat van deze naar Antwerpen uitgeweken Kempenaars, maar toch. We volgen hen nu toch al een paar jaar, al van toen ze nog een garagepunkband waren. “Sometimes I go blind / staring at the sun” schreeuwen de heren in Birds. Zoiets moet ons dus ook overkomen zijn.
De heren zijn anno 2025 geen vrolijke garagepunkers meer. Op ‘Apopcalypse Park’ verruilde het trio grotendeels de gitaren voor synths en drumcomputers en verwerden de nummers tot striemende collagepunk met invloeden van garagerock, maar ook noise, breakbeat, grime en wie weet wat nog meer. Een beetje zoals STEVE dus, die andere rijzende ster in het genre waarmee ze trouwens samenwerkten op de opwindende single Apocalypse Days.
Nu we heel de plaat een paar keer tot ons namen, valt pas op hoe deze dystopische fabel over de achtbaan van het leven anno nu de tijdsgeest vat. De plaat klinkt zoals onze tijd: hard en donker en ze raast voorbij als een karretje op een achtbaan. Dat we ook een paar keer overkop gaan, nemen we er graag bij. We kunnen en willen niet ontsnappen, want hoe donker ook, dit zijn boeiende tijden en dit is een plaat die ons bij het nekvel grijpt en niet meer lost.
De plaat begint met twee van de vier singles en trekt je zo moeiteloos de maalstroom in. Tegen de tijd dat Coinpusher dan langskomt, wil je gewoon meer van dat zoals Charlie & Jean uit het gelijknamig nummer. In de nieuwe auto van de band rijden we met een rotvaart richting casino Fun Factory dat ons verblindt met allerlei blingbling en we gedragen ons alsof de rekening nooit zal volgen. Ja, zoals de doorsnee hedendaagse westerling dus.
‘Apopcalypse Park’ klinkt als een feest, als een rinkelende en rammelende flipperkast, zo u wil, maar ze verbergt heus wel wat inhoud. Samen met producer Pieter-Jan Decraene (Sam De Nef, Isaac Roux, Jack Vamp) is dit drietal erin geslaagd om met één been in de underground te blijven staan en met het andere de deur van de toekomst open te trappen. Straf!