The Waterboys - Out Of All This Blue

BMG

The Waterboys bestaan nog. Meer zelfs, ze hebben een nieuwe cd uit en trekken ermee de boer op. Misschien zal dit altijd het groepje van “net niet” zijn. In de jaren tachtig hebben ze enkele interessante platen uitgebracht en met The Whole Of The Moon bovendien zowat hun enige hit gehad, maar nadien hebben ze de internationale aandacht toch wat verloren. Misschien is ‘Out Of All This Blue’ wel een meer geladen titel dan je op het eerste gezicht zou denken.

Mike Scott blijkt alvast nogal wat inspiratie gehad te hebben. ‘Out Of All This Blue’ is een heuse dubbelaar geworden met drieëntwintig gloednieuwe songs En dat allemaal terwijl de voorganger nog geen twee jaar oud was. Dat is alvast een hoger productie itme dan Randy Newman.

Net als bij zoveel anderen was Bob Dylan ook voor Mike Scott bron van inspiratie en rolmodel. Op een paar uitzonderingen na heeft hij op het nieuwste werk in de meeste songs zijn soms verregaande imitatie van de meester achter zich gelaten en de songs de behandeling gegeven, die hij nodig achtte. Het album is zeer divers geproducet en bovendien staan er veel verschillende muziekjes op.

Do We Choose Who We Love opent het feest en zou evengoed van Tom Petty kunnen zijn. Niet kwaad, horen wij jullie al denken, maar Mike Scott laat het daar niet bij. Via Santa Fé, een geslaagd slowrocknummer, komen The Waterboys bij het vlotte en door de blazers lichtfunky If The Answer Is Yeah. Variatie troef en de fan moet Bart De Wever-gewijs maar volgen en zich aanpassen aan al die veranderende tunes en stijlen.

En dan komt er een eerste lang nummer; misschien net iets te lang. Love Walks In is een mooi uitgewerkte slow beat met een achtergrondkoortje dat maar niet uitgezongen geraakt. Hetzelfde kan gezegd worden van New York I Love You met een verhaal dat drijft op een springerig ritme; op het einde wordt het zelfs een beetje drammerig. Gelukkig krijgt het lied een erg aparte coda die gelijk deugd doet. Morning Come Too Soon zal wel een onvergetelijke nacht beschrijven en zo’n nacht mag natuurlijk niet eindigen. Maar wij zijn blij dat, zelfs na enkele knap in de song gelardeerde gitaarsolo’s, de ochtend na meer dan acht minuten gloort.

Niet elk nummer blijkt even geïnspireerd : de melodie van The Connemara Fox is te pover en de hiphopinstrumental Scatman heeft buiten “noodzakelijke vulling van de beschikbare ruimte” geen aanwijsbare waarde. Didn’t We Walk On Water beschikt over een best genietbaar discorefrein, dat helaas niet naadloos past bij de strofen. Ook hier wordt het wachten op het einde.

Verschillende muziekjes, zeiden we al; en bij tijden zelfs goede. The Girl In The Window Chair is een poëtisch rustmoment, even lief als een stilleven. Nashville Tennessee, live opgenomen, is met countryinkt geschreven en vindt zijn plaats in de sterkere momenten van de plaat. Ook Kinky’s History Lesson krijgt een mooi countryarrangement. Rokudenashiko blijkt een knappe en doorleefd gezongen ballad.

Mike Scott en The Waterboys – voor zover dit geen twee namen zijn voor hetzelfde product – hebben met ‘Out Of All This Blue’ een erg lang album gemaakt met sterke maar ook minder sterke tracks. Waarom dan niet strenger selecteren en een enkele cd maken vol sterke songs ? Er staan er voldoende op, maar ze dreigen nu een beetje ondergesneeuwd te raken in net iets te veel onbestemdheid. Is het weer net niet met The Waterboys ? Misschien zijn we dan iets te streng, hoewel…

Op 16 november spelen The Waterboys in De Roma.