The Waltz - Self-Looking Glass

Labelman

Over de streep getrokken door een song met de geweldige titel Dicktator. Wat wil je nog meer? De bijpassende muziek, verdorie!

Nochtans was onze eerste kennismaking met The Waltz - via single Red Orange Moon - niet meteen overtuigend (hoewel we daar later enigszins op teruggekomen zijn). Maar dat was voor we die andere singles hadden gehoord. En de rest van de plaat heeft het vuur aangestookt. Vooral Flowers, maar ook Enter The World zijn het beste bewijs dat deze band weet hoe ze een song moeten schrijven, iets waar ze trouwens al een hele tijd mee bezig zijn (Check ook pakweg Television).

Flowers is perfect opgebouwd naar een hoogtepunt om dat dan weer te herhalen. Alleen weet je dan wat er gaat komen en wordt de laatste weerstand de kop ingeslagen. Lekker! Bij Enter The World wordt je meteen in de actie gesmeten en krijg je niet de tijd om je te realiseren dat je er al middenin zit. Het is misschien allemaal niet nieuw (denk pakweg A Brand), maar zo verdomd goed gedaan. “What you waiting for?” We vragen het ons ook af.

Tegen die tijd heb je natuurlijk al All The Rage – de titel zegt het helemaal – achter de kiezen en staan je nekharen rechtop. Noiserock eerste klas, maar wel melodieus genoeg om niet te verdrinken in de eigen woede. Zie ook (alweer) Television. Egocide past in hetzelfde rijtje, al worden daar de teugels hier misschien iets losser gelaten en mogen de gitaren er lekker doorrazen en frontman Kevin Anne schreeuwt zich de keel schor.

Schadenfreude heeft min of meer dezelfde vibe: een stevige basis, waarover allerlei al dan niet in goede banen geleide noise wordt gestuurd, maar van de route wordt nooit echt afgeweken. En de dubbele vocals (clean + megafoon) doen de rest. De filosofie – “Which came first / The chicken or the egg” – krijgt u er gratis bij. En nu we het toch over (een soort) wetenschap hebben: Kevin Anne heeft naar verluidt iets met antropologie. Vandaar de titel, waarvan de betekenis in de gelijknamige opener vlotjes uit de doeken gedaan wordt. Hoewel... vlotjes?

Er wordt trouwens niet alleen geramd. Necessary Evil geeft je ergens halverwege de kans om op adem te komen. Om maar te zeggen: The Waltz is niet voor één gat te vangen. Dat doen ze trouwens in de afsluiter – het akoestische, wiegende Prying Eyes – nog eens dunnetjes over. Alsof ze je te slapen willen leggen in alle rust.

Dat alles maakt dat 'Looking Glass Self' een plaat is die je steeds weer zonder problemen van begin tot eind uit luistert. Er zit voor ieder wat wils in. Alleen moet je daar dan wel voor open staan. Maar is dat dan niet het nieuwe luisteren, voor niks terugschrikken, alles gretig verorberen?