The Vines - Vision Valley

EMI

De opgebouwde street credibility van The Vines, of laat ons voor de renovering van ons aller Nederlands liever eens het woordje geloofwaardigheid hypen, had de laatste tijd al heel wat te verhapstukken gekregen. Oorzaken waren een erg teleurstellende tweede cd, nog zwakkere live performances en het onnavolgbaar brutale gedrag van zanger Craig Nicholls dat we u niet meer uit de doeken hoeven te doen wegens uw levenslange abonnementen op het gros van de in- en uitheemse tabloids.

Recht voor de raap, hun jongste vollerd is weerom geen schot in onze verwelkte roos down under geworden. U hebt het bij het rechte eind als u achtereenvolgens denkt dat wij nipt geen negentig jaar geworden zijn, slechts drie min of meer gezond uitziende tanden overhebben, meermaals klaarkomen op de reünie van Get Ready en dagelijks Kerk en Leven lezen op de plee. We hoorden vanuit onze duizend watters (alle tien samen) te veel flauwe afkooksels van onder meer Pink Floyd, Beatles en Beach Boys, zij het door een aftands tweedehands grunge-oorapparaatje.

De titelsong is een platgemixt soepje van ingrediënten Live Forever, Comfortably Numb, alle kosmische oohoo-songs en waarschijnlijk een ietsje te veel piepajuin want we moesten nadien dringend onze luier verversen. We hadden ons vol overgave willen verslikken in de balletjes, helaas waren er geen te vinden – de moeite om ons kunstgebit gewillig en vooral snakkend naar meer nog eens uit het glas te halen ten spijt.

Anysound begint waarlijk als Millionaires Champagne, jammer dat de verwelkte wijnstokjes bij de eerste akkoorden op de repeat-knop hebben geduwd, een trucje waar ze blijkbaar niet erg vies van zijn. Nothin’s Comin’ doet ons aanvankelijk Siouxsie en haar Banshees nog eens voor de geest halen, zij het erg kort en als puntje bij paaltje komt ook weer niet echt ten volle. Bij Take me back hebben we eens op de rewind knop geduwd en Spaceship, alweder vintage Floyd (niet Landis) was het enige lichtpuntje dat we zagen aan de duisterste kant van de maan. Mooi uitgesponnen gitaarwerkje – jammer van de debiele tekst.

Off the record, wens je grungetalent uit het land van de Flying Doctors te ontdekken – hoe gaat het tegenwoordig trouwens tussen Kate en doctor Jeff, long time no see – ga dan sneller als je eigen schaduw The Holy Soul eens zoeken bij je platenboer. The Vines zijn al lang geen ranke Aussies meer, maar platte vijgen.