The Van Jets - Future Primitives

Sony

Toen we The Van Jets tien jaar geleden voor het eerst live zagen (‘Electric Soldiers’ was maar net uit) moesten we onwillekeurig aan The Rolling Stones denken. Die (te) hoog gegrepen vergelijking is er nadien niet uit gekomen, maar toch blijft de band groeien.

Enmisschien was die vergelijking tussen The Stones en The Van Jets toch niet zo ver gezocht: de hoes van ‘Future Primitives’ lijkt een beetje op die van ‘Primitive Cool’, de soloplaat van Mick Jagger van dertig jaar geleden, hoewel de rockgitaren op dit album grotendeels aan de haak zijn blijven hangen en van bluesrock al helemaal geen sprake meer is.

Frontman Verschaeve raakte de laatste jaren meer into hiphop en dat hoor je ook op deze plaat die blaakt van branie en ruimte biedt om enerzijds verder te bouwen op het geluid van voorganger ‘Welcome To Strange Paradise’ en toch weer nieuwe, frisse elementen in te bouwen; weer veel synths dus en een steeds belangrijker wordende ritmesectie.

Ook thematisch gaat de band verder waar ze gebleven was op plaat nummer vier, want die ging over hoe wij als mens ons eigen paradijs in sneltreinvaart naar de kloten aan het helpen zijn en voor de teksten op deze plaat was ‘Industrial Society And Its Future’, het manifest van UNA-bomber Ted Kaczynski, de handleiding; verrassend weinig opwekkende literatuur waarin de man schetst hoe hij tot zijn terreurdaden kwam.

Het ligt dus voor de hand dat 21st Century Boy de plaat op onheilspellende wijze opent. Muzikaal dan toch, want door de manier waarop Verschaeve de tekst zingt, lijkt hij eerder te spotten met figuren als Kacynski. Door de synths door één speaker te laten knallen en de rest door de andere, krijg je meteen een soort spagaat die je de oren doet spitsen en die perfect past bij de onhoudbare toestand waarin de eenentwintigste-eeuwse mens zich bevindt met druk langs alle kanten en fomo en foji als gevolg.

Het onweerstaanbare Boy To Beastie (een term uit ‘Lord Of The Flies’ waarmee een soort van angst wordt aangeduid) zong u deze zomer ongetwijfeld telkens weer mee, tenzij u op wereldreis was. Maar heel de plaat is eigenlijk een bord vol oorwurmen. Luister maar naar New Droogs (dit keer een term uit ‘A Clockwork Orange’), het traag swingende Day On Clouds of het lichtjes hallucinerende Too Many Smokes waarin de band op zoek gaat naar “monkey fun”.

Helaas leven we in een tijd waarin alles “ready made” is, iets wat The Van Jets betreuren in Ready Made Wild Life. Zij gaan liever total loss zoals in nieuwe single Bang!; terug naar vroegere tijden toen het leven simpel was; terug ook naar een tijd waarin de band geen producer had en de band de ego’s lekker liet botsen om zo gensters van geniale invallen te laten sprankelen.

Dat het dan allemaal wat minder voorspelbaar klinkt, is eigenlijk alleen maar leuk meegenomen, want zo blijft de plaat tot het eind spannend en verrassend; als een jungle waarin uiteindelijk de sterkste als eerste uit komt. Met ‘Future Primitives’ mag The Van Jets zich alvast tot de alfa-bands van België rekenen.