The Strokes - Future Present Past
Cult Records
The Strokes zijn terug. Nog niet echt met alle toeters en bellen, want hun comeback bestaat uit drie wisselvallige nummer en een remix daarvan, maar hey: we take what we can get.
Het is eigenlijk al een eeuwigheid stil rond The Strokes: ja, er was drie jaar geleden nog het best aardige vijfde album 'Comedown Machine', maar dat was toch vooral een verplicht nummertje om het platencontract met RCA te volmaken. Er werd geen seconde promotie gevoerd voor de plaat, een tournee volgde evenmin. Vorig jaar volgde dan toch een kleine reeks optredens, met opmerkelijke passages in Barcelona en Londen, maar ook die concerten gaven niet meteen blijk van een tweede leven voor één van de meest iconische rockbands van het begin van deze eeuw. Ze speelden ze omdat het moest, uit bezigheidstherapie en ongetwijfeld ook voor het geld. En toch smaakte het naar meer.
En we zijn op onze wenken bediend: begin deze maand volgde uit het niets 'Future Past Present', een nieuwe ep van de groep. Veel is het niet: op amper twintig minuten ben je er al doorheen. Als je jarenlang hebt moeten wachten op nieuw materiaal, kan het niet anders dan dat je met een "is het dat maar?"-gevoel overblijft ("Is this it", zouden The Strokes daarvan zeggen). Ook wie een herneming van de splijtende rock-'n-roll van debuutplaat 'Is This It' verwacht, is eraan voor de moeite. Op dit werk horen we duidelijk de chaotische invloeden van het solowerk van zanger Julian Casablancas, en de elektronische touch die gitarist Albert Hammond, Jr. in zijn soloplaat 'Momentary Masters' heeft gestoken. Geen beats, maar een vreemde eighties sound die aanvankelijk klinkt als een tang op een varken, maar langzaam maar zeker toch in de plooi valt.
Opener Drag Queen doet ons vanaf de eerste seconde denken aan Goodbye Horses, de donkere synthpopklassieker die de soundtrack van 'Silence Of The Lambs' kruidde (herinner u de bezeten dans van de psychopatische travestiet: zou dat misschien de titel van dit lied verklaren?). Als het al op een plaat van The Strokes zou thuishoren, zou je het op 'First Impressions of the Earth' plaatsen, hun derde album waar experiment voor het eerst prominent een plaats kreeg. Het lijkt wel alsof The Strokes op deze ep alle mogelijkheden van het klankbord hebben uitgetest om te zien wat het resultaat zou zijn. Zoals zo vaak draagt de ijzige stem van Casablancas het lied, al loert zijn zeurige kantje om de hoek, zeker naar het einde toe. Bovendien mist de song een sterk refrein, maar de mysterieuze sfeer draagt het al een heel eind verder.
Obilivius begint rommelig, maar vindt langzaam maar zeker zijn melodische cadans, met een heerlijk iconische Strokes-gitaarriff in het slot als toetje. Het refrein krijgt extra kruit door de met emotie doordrenkte zang van Casablancas. Nog zo'n heerlijk kenmerk van The Strokes: de vloeiende en swingende wijze waarop brug en refrein gelijmd worden en de song
De remix van Oblivius, die van de hand is van drummer Fabrizio Moretti, is er dan weer eentje om snel te vergeten. Tussendoor zit nog Threat of Joy, dat in melodie en tekst meer ontspannen aanvoelt: simpele en repetitieve maar effectieve gitaarlijn, en Casablancas die met een vermakelijke air zingt alsof ie op z'n terras staat te improviseren.
Is 'Future Past Present' een voorsmaakje voor wat nog moet komen? Naar verluidt zouden ze werken aan een nieuwe plaat, maar met deze jongens weet je nooit. Laten we concluderen dit deze ep'tje een fijne herinnering is aan het veelzijdige talent van The Strokes. Sta ons toe om toch even de duim op te steken voor hun nieuwsgierige honger naar experiment, en laten we hopen dat ze nog meer moois in de kast hebben zitten.