The Strokes - Comedown Machine

MCA

The Strokes is dat groepje uit New York rond Julian Casablancas dat in 2001 debuteerde met het bejubelde ‘Is This It?’, in 2003 nog eens dezelfde plaat maakte (‘Room On Fire’), in 2006 het onevenwichtige ‘First Impressions Of Earth’ uitbracht, dan een pauze nam, in 2011 hun comeback maakte met het matig onthaalde ‘Angles’ en nu terug is met hun vijfde ‘Comedown Machine’. Hoewel het volgens de fans nooit meer zo goed zal worden als op ‘Is This It?’ vinden wij dit de beste plaat van The Strokes tot op heden.

Nu hebben wij ‘Is This It?’ altijd al een over het paard getilde plaat gevonden. Degelijke rammelrock weliswaar met een aantal goeie singles, maar een klassieker? Dat de lezers van het Nederlandse muziekmagazine OOR de plaat eind 2009 uitriepen tot de beste plaat van het eerste decennium van de eeuw vonden wij dan ook een groot onrecht.

Feit is dat The Strokes met deze ‘Comedown Machine’ bewijzen dat ze nog relevant zijn in het hedendaagse muzieklandschap, dat ze nog kunnen meespelen op het hoogste niveau. Ze lijken eindelijk een goed evenwicht te hebben gevonden tussen het geluid van hun eerste twee platen en het geluid waar ze op ‘First Impressions On Earth’ en ‘Angles’ nog vruchteloos naar zochten. De perfecte synthese tussen synths en gitaar.

Eerste single One Way Trigger kon bij de fans rekenen op een portie vernietigende kritiek, maar had ons al vanaf seconde één bij het nekvel. En ook de fans hebben uiteindelijk moeten toegeven dat One Way Trigger zo ongeveer de perfecte popsong is: de falset van Julian Casablancas zorgt voor een nieuwe dimensie in het geluid van The Strokes en hoewel het nog maar maart is en de lente nog in een diepe winterslaap ligt, weten wij al dat dit nummer onze zomersoundtrack zal worden.

En er is nog meer moois te melden: opener Tap Out doet denken aan de betere Das Pop waar in Welcome To Japan The Strokes meer en meer richting Phoenix opschuiven, maar dat alles zonder hun eigenheid te verliezen. Waar de eerste twee platen hun wortels hadden in de garagerock van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig worden op ‘Comedown Machine’ vooral de jaren tachtig aangehaald, een nummer als 80’s Comedown Machine laat daar geen twijfel over bestaan.

In 80’s Comedown Machine en Chances – waarin Casablancas zijn falset nog eens bovenhaalt – wij willen meer van dat – wordt de voet trouwens van het gaspedaal gehaald met twee mooie nummers als resultaat. Bij iedere luisterbeurt worden we ook meer fan van Slow Animals, vooral dan van die gitaarsolo op ongeveer een minuut van het einde.

De liefhebbers van The Strokes ten tijde van ‘Is This It?’ hoeven trouwens niet de hele tijd huilend in een hoekje te gaan zitten. Tweede single All The Time en het steengoede 50/50 zijn stevige rocksongs die onbeschaamd naast het beste van dat debuut gezet mogen worden.

Vreemde eend in de bijt is de afsluiter Call It Fate, Call It Karma, een ietwat jazzy getint nummer dat uit de toon valt op ‘Comedown Machine’ en misschien eerder had moeten dienen als extraatje of b-kantje hier of daar, maar tegen die tijd zijn we allang verknocht aan dit album.

We hadden niet gedacht dat we dit ooit nog zouden kunnen zeggen, maar The Strokes hebben weer een goeie plaat gemaakt. Een echte goeie. Wat het meteen extra jammer maakt dat er tot op heden nog geen plannen zijn voor een tour. Wij wensen vurig dat The Strokes dit niveau op hun volgende kunnen aanhouden, want wij zouden blijer zijn met een nieuwe ‘Comedown Machine’ dan met een nieuwe ‘Is This It?’.