The Spectors - Light Stays Close
PIAS
Bijna exact een jaar na de veelbelovende debuut-ep is er eindelijk de eerste volwaardige plaat van The Spectors. Eindelijk jazeker, want die ep en het koppel live shows die we van Marieke Hutsebaut en co meemaakten, wakkerden onze honger naar meer aan.
Like Sand en One Eighty ken je waarschijnlijk al van de radio en dit duo mag het album ook openen. En meteen worden we door de stuwende bas van Marieke en de Twin Peakachtige synths van Like Sand een eind terug in de tijd geslingerd terwijl de gitaren scheuren als jachtige wolken langs de hemel ook al zien we enkel hun schichtige schaduw want dit is shoegaze pur sang.
One Eighty opent dreigend met een van de mooiste zinnen op de plaat: “How does it feel when the tables have turned?/ how does it feel when I do a one eighty?” De strofes staan in mooi contrast met het lieflijke refrein dat met zijn meisjespopachtige allures à la The Crystals en Ronettes een echte oorwurm is.
Die sixties Girl-pop-band-sound is trouwens een rode draad doorheen de tien songs, maar hij wordt wel gekoppeld aan jaren- zeventig krautrock, vroege new wave duisternis uit de jaren tachtig en shoegaze uit de negentiger jaren. Dat is niet nieuw voor The Spectors, want ook een jaar geleden waren dat de bronnen waaraan de band zich laafde.
En net als toen zat Stijn Verdonckt achter de mengtafel in de studio van La Chapelle en zat Chris Urbanowicz in de producersstoel. Het is dus geen verrassing dat dit album meer van hetzelfde moois brengt.
Dat die schoonheid niet zomaar voor het rapen ligt, maar verborgen zit achter een stevige wall of sound en een gordijn van lange haren, maakt het ontdekken alleen maar leuker. In Flakey bijvoorbeeld mogen gitaristen Maxiem Chalier en Emiel Van Den Abbeele flink rammen en test drumster Stefanie Mannaerts de stevigheid van haar trommelvellen serieus uit terwijl daaronder de melodie rondzwerft.
In het atmosferische Ariel zoekt de band dan weer nadrukkelijke de verfijning en de emotionaliteit op al liggen die ook nu weer bedolven onder een hoogpolig gitaartapijt en komen die pas aan de oppervlakte in het tedere Wish Me Away.
En zo gaat het spelen met stijlen en invloeden maar door. De ene keer haalt new wave de bovenhand (Green-Eyed Monster), de volgende keer de sixties vibe (Wrong) en dan weer de postpunk (Drone), maar telkens vind je binnen het drie-minuten-bestek van de songs ook andere elementen terug. Het is die combinatie waardoor The Spectors uniek klinken.
Op 25 maart viert The Spectors de release van hun debuutalbum in de AB.