The Sore Losers - Skydogs

Excelsior Recordings

Al sinds hun zilveren plak op Humo’s Rock Rally weet heel België waar The Sore Losers voor staan: energieke grooves, ronkende gitaarsolo’s en vooral rammelende rock-’n-roll! Dat is op de derde langspeler 'Skydogs' niet anders. En toch, zonder in herhaling te vallen, overstijgt de band zichzelf alweer.

Skydogs



“It’s happening now and it’s coming soon”. De opvolger van 'Roslyn' begint onheilspellend met Blood Moon Shining. Geen parodie op John Fogerty’s wereldhit maar een trage, opbouwende mokerslag waarin zanger Jan Straetemans ons hypnotiseert op Osbourne-se wijze en ook de rest van de groep oprechte liefde voor Black Sabbath betuigt.

Cherry Cherry doet dan weer denken aan El Guapo Stuntteam, waar gitarist Cédric Maes zelf de knepen van het vak leerde. Kan er trouwens iemand in België coolere riffs uit de gitaar persen dan deze Limbomaniac? Wij betwijfelen het ten sterkste.

Het complete plaatje klopt ook gewoon. Wie er de platenhoes van 'Skydogs' bij neemt, voelt meteen de sfeer die de muziek uitstraalt. Psychedelisch, sexy en met een old-school rockvibe. De band steekt de invloeden niet weg. De heren zullen ook nooit de grote vernieuwers van de rock-’n-roll zijn. Ze zouden niet eens willen, maar dat houdt hen alleszins niet tegen om enorm sterke songs neer te pennen die catchy zijn zonder te struikelen in de commerciële valkuil waarin genregenoten The Black Keys terechtkwam.

Nightcrawler is zo’n pareltje. Je wordt meegesleurd in een groovy, steeds versnellende gitaartrip zonder dat de clichés of karikaturen van lerenjekkermacho’s boven water komen. In Got It Bad en Emily zit Jan Straetemans zelfs met vlinders in de buik. Verwacht geen ballads, maar liefdesverklaringen alsof The Stooges ze geschreven hadden. Little Doll revisited.

Ook Dirty Little Pretty Thing doet denken aan The Stooges en heeft die aanstekelijke, meestampende garagerockfeeling van die seven inchsingletjes uit de sixties. Die energie werd deskundig op tape gezet door befaamd Nashville-producer Dave Cobb, die eerder al voor Rival Sons en Jason Isbell meesterlijk productiewerk afleverde. De plaat werd in minder dan twee weken live opgenomen en gemixt, wat ervoor zorgde dat de Limburgers de enorme slagkracht, die ze op een podium hebben, op plaat kregen. Afsluiter White Whale begint zelfs met het aftellend stokgetik van drummer Alessio Di Turi.

Het resultaat zijn tien heerlijke songs waarin de band perfect schommelt tussen hoogspanning en uitbarsting. Een beloftevolle, eerste plaat, een bevestigende tweede en nu de cruciale derde waarin de band zichzelf gewoonweg overtreft. Smerige klasse.

De band stelt de plaat op 15 april voor in de Ancienne Belgique.

 

20 maart 2016
Lowie Coolsaet